«Ας μη γινόμαστε κάποιοι εξ ημών βασιλικότεροι του βασιλέως…Ας κρατηθούμε στο ρόλο μας και στο χώρο μας και στο μέγεθός μας. Και στα κιλά μας, που λέμε». Με αυτά τα λόγια συνόψισε σε τηλεοπτική του συνέντευξη, στη γραμμή και της προ λίγων ημερών κοινοβουλευτικής του παρέμβασης, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τη στάση του κόμματος του σε σχέση με τα γεγονότα στην Ουκρανία και την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να συμμετάσχει στην ομάδα των χωρών που συνέδραμαν, υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με πολεμικό υλικό τον αντιστεκόμενο ουκρανικό λαό.
Μιλώντας και πράττοντας έτσι, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξέθεσε και εκτέθηκε. Προσπαθώντας να εξηγήσει τα ανεξήγητα και να τετραγωνίσει τον κύκλο – και με τη διεθνή νομιμότητα και κατά της κυβέρνησης που τη στηρίζει έμπρακτα – κατέληξε να αποκαλύψει την οπτική του ίδιου και του κόμματός του για τη θέση της Ελλάδας στην παγκόσμια κοινότητα και εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης: και μαζί και μόνοι, και στη Δύση και στην Ανατολή και στο Βορρά και στο Νότο.
Τα κίνητρα μιας τέτοιας στάσης είναι πρωτίστως μικροπολιτικά και εξ αντανακλάσεως γεωπολιτικά. Την αξιωματική αντιπολίτευση και τον αρχηγό της ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα να αντιπολιτευτούν, σε κάθε τι και με κάθε τρόπο, τη σημερινή κυβέρνηση, την οποία θεωρούν “καθεστώς” και στην οποία αποδίδουν όλα τα κακά του κόσμου, από την πανδημία ως την ακρίβεια κι από την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία ως τις συνέπειες του πολέμου που ήδη μαίνεται. Όπως όταν κυβερνούσαν ήταν και «ευρωπαϊστές» στα λόγια και κόντεψαν, έχοντας παλέψει φιλότιμα και πολύ πάνω “από τα κιλά τους”, να βγάλουν την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι και τώρα που βρίσκονται στην αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του στηρίζουν δήθεν τον προσανατολισμό της χώρας αλλά δεν τους αρέσει η διεύθυνση του αέρα και η μυρωδιά της πραγματικότητας.
Η πραγματικότητα είναι ότι με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία, μαζί με την πλειοψηφία των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι εντός του πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν υπάρχει «εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο», αφού ο πόλεμος έχει, δυστυχώς για την ανθρωπότητα, αρχίσει χωρίς να περιμένει και χωρίς να ρωτήσει την Ελλάδα. Υπάρχει, αντίθετα, βοήθεια σε μια αμυνόμενη χώρα και έναν αμυνόμενο σε απρόκλητη εισβολή λαό, που πολεμά για τη δημοκρατία και για να ξανάρθει η ειρήνη: γιατί η υποταγή στον Πούτιν ή η νίκη του Πούτιν είναι το αντίθετο της ειρήνης και ενέχει τη βεβαιότητα για διαιώνιση του – διόλου «Ψυχρού» – πολέμου.
Ποια είναι άραγε τα «κιλά» της Ελλάδας κατά τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Φοβούμαι πως τρέφονται από την αποφυγή καθαρών θέσεων, τις «ίσες αποστάσεις» ανάμεσα στο νόμιμο και το παράνομο, το σωστό και το λάθος, το δημοκρατικό και το μη δημοκρατικό – με αυτήν εξάλλου τη λογική ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε εξάρει, ως Πρωθυπουργός, τη «διαβολική ευφυΐα» του τότε Προέδρου Τραμπ. Από τακτικισμό άραγε – καλύτερα να τα έχουμε με όλους καλά και πάντως σίγουρα με τη Ρωσία που όλο και κάπως μάς θυμίζει την κοινή κομμουνιστική μας μήτρα; Από φόβο – μήπως και θυμώσει και μάς το «κρατήσει» ο Πούτιν εάν νικήσει; Ή μήπως απλώς από επαρχιωτισμό – ποια είναι αυτή η Ευρώπη που μιλά στο όνομα της ανάδελφης, περήφανης και ακατάτακτης Ελλάδας; Όποια και να είναι η αιτία, πρόκειται για τη λογική της «πτωχής πλην τιμίας» Ελλάδας, της «και με τον κλέφτη και με τον αστυφύλαξ», της ισχνής όχι τόσο σε κιλά όσο σε αποφασιστικότητα.
Δεν είναι πάντως η “Δυτική”, με την έννοια της δημοκρατικής και όχι γεωγραφικής θέσης, Ελλάδα, που δεν «σέρνεται» και δεν βαρυγκωμά εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Κράτους Δικαίου, στο εσωτερικό της χώρας και διεθνώς. Ευτυχώς, για όλους μας, αυτή την Ελλάδα θέλουν και στηρίζουν και η σημερινή κυβέρνηση και το σημερινό τρίτο κόμμα και αυριανή δύναμη και πάλι εξουσίας και, κυρίως, με το ένστικτο αλλά και την ψυχή της, μια καθαρή – και υπό τις δυο έννοιες: μη αμφισβητήσιμη και μη φοβισμένη – πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
- Ο Κώστας Μποτόπουλος είναι συνταγματολόγος και πρώην ευρωβουλευτής.
