Το Κρεμλίνο έχει διατηρήσει την επιθετική του γραμμή μέχρι στιγμής- Αυτό όμως συνοδεύεται από δύο κινδύνουςΗεισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έχει προκαλέσει έκπληξη στον κόσμο, οδηγώντας πολλούς σχολιαστές στο συμπέρασμα ότι μια τόσο βιαστική πράξη θα μπορούσε να διαπράξει, μόνο ένας παράλογος αυταρχικός, ή ίσως ακόμη και ένας τρελός. Αλλά άλλοι έχουν διακρίνει μια λογική στρατηγική, για την εκμετάλλευση της σημερινής αδυναμίας της Δύσης για την αποκατάσταση της παλιάς σοβιετικής αυτοκρατορίας. Ποιος έχει δίκιο;Πριν από την εισβολή , ο Βλαντιμίρ Πούτιν είχε μια πανούργα και ανελέητη εξωτερική πολιτική: δίχαζε και υπονόμευε την αμερικανική δημοκρατία, αποδυνάμωνε το ΝΑΤΟ εν μέρει κάνοντας την Ευρώπη εξαρτημένη από το ρωσικό αέριο, οικοδόμηση δεσμών με την Κίνα, επέκταση της ρωσικής στρατιωτικής δύναμης και σιγά-σιγά την διάβρωση της ουκρανικής ανεξαρτησίας.ΑντίκτυποςΑμερικανοί πολιτικοί σε όλο το πολιτικό φάσμα ενώνονται γύρω από την υποστήριξη της Ουκρανίας. Το ΝΑΤΟ ενώνεται, επανεξοπλίζεται και δυνητικά επεκτείνεται. Η Ευρώπη προσπαθεί να μειώσει την εξάρτηση από τις εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου, αποκλείοντας το έργο του αγωγού Nord Stream 2 και επαννεκινώντας την πυρηνική ενέργεια.Η Κίνα απομακρύνεται από τη Ρωσία. Η ρωσική οικονομία βρίσκεται σε απότομη πτώση. Και ο ρωσικός στρατός ταπεινώνεται, η κακή εκπαίδευση, η επιμελητεία, η διοίκηση και το ηθικό των στρατευμάτων του εκτίθενται σκληρά.Αν δεν ήταν τα άθλια βάσανα του ουκρανικού λαού, θα μπορούσαμε να απολαύσουμε τη διάσημη φράση του Ναπολέοντα , «Μην διακόπτεις ποτέ τον εχθρό σου όταν κάνει λάθος».Τι συνέβη; Γιατί ο Πούτιν διέπραξε ένα από τα μεγαλύτερα λάθη εξωτερικής πολιτικής, από οποιοδήποτε κράτος από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Το thedefensepost αναφέρει, «Σκεφτείτε τη δομή του καθεστώτος του Πούτιν. Συχνά, δικτάτορες όπως ο Πούτιν τείνουν να έχουν χαμηλότερης ποιότητας, προκατειλημμένες πληροφορίες, τόσο επειδή περιβάλλουν τους εαυτούς τους με πολιτικά μη αξιόπιστους συνεργάτες, όσο και επειδή δεν επιτρέπουν ευρύτερη δημόσια συζήτηση για την εξωτερική πολιτική».«Αυτό μπορεί να οδηγήσει τους δικτάτορες να υπερβάλουν την πιθανότητα νίκης. Υπάρχουν αναφορές, ότι οι πρόσφατες στρατιωτικές μεταρρυθμίσεις της Ρωσίας ακρωτηριάστηκαν από την εσωτερική διαφθορά, αποδίδοντας μόνο έναν « στρατό Ποτέμκιν », αλλά οι κολλητοί του Πούτιν αρνήθηκαν να δώσουν στον Πούτιν την πλήρη εικόνα της ρωσικής στρατιωτικής αδυναμίας».«Επιπλέον, επειδή δικτάτορες όπως ο Πούτιν μπορούν να συντρίψουν την εγχώρια αντιπολίτευση, είναι πιο πρόθυμοι να ξεκινήσουν ριψοκίνδυνους πολέμους επειδή μπορούν να παραμείνουν στην εξουσία εάν τα πράγματα πάνε άσχημα». Ποιες εκτιμήσεις θα είχαν λάβει υπόψη τη στρατηγική του Πούτιν; Αρχικά, πιθανώς υπολόγιζε ότι οι κυρώσεις θα ήταν υποφερτές, δεδομένου ότι η Δύση έλαβε περιορισμένη απάντηση όταν η Ρωσία προσάρτησε την Κριμαία, παρενέβη στις δυτικές εκλογές, διεξήγαγε δολοφονίες σε όλο τον κόσμο και έπαιξε ρόλο στην κατάρριψη ενός πολιτικού αεροσκάφους το 2014. Το Κρεμλίνο προέβλεψε επίσης, σωστά, ότι οι δυτικές δημοκρατίες δεν θα απαντούσαν στη στρατιωτική δράση με βία. Επιπλέον, με την Κίνα να συμμερίζεται το ενδιαφέρον του Κρεμλίνου να περιορίσει την πρόοδο της φιλελεύθερης δημοκρατίας σε όλο τον κόσμο, ο Πούτιν θα μπορούσε να βασιστεί στους Κινέζους για να παρέχουν μια πρόσθετη οικονομική σωτηρία αγοράζοντας ρωσικό αέριο. Αλλά αυτή η νέα σχέση δεν θα είναι χωρίς κόστος. Καθώς ο κόσμος συνεχίζει να χωρίζεται σε ξεχωριστά τεχνολογικά και οικονομικά μπλοκ, η Ρωσία θα γίνει ακόμη πιο εξαρτημένη από την Κίνα, υπονοώντας απώλεια στρατηγικής αυτονομίας. Η Ρωσία μπορεί να έχει έναν ισχυρό στρατό, αλλά με ένα ΑΕΠ παρόμοιο με αυτό της Ισπανίας και της Ιταλίας, απέχει πολύ από το να είναι οικονομική δύναμη.Ένα άλλο κόστος θα είναι η αναβίωση του ΝΑΤΟ, το οποίο από εγκεφαλικά νεκρό (όπως το έθεσε ο Μακρόν) θα γίνει απαραίτητο. Περίπου το 25% του πληθυσμού της Εσθονίας και της Λετονίας είναι ρωσικής καταγωγής. Παρά τη συμμετοχή τους στη συμμαχία, αυτές οι χώρες θα χρειαστούν πρόσθετες διαβεβαιώσεις μετά από αυτό που συνέβη στην Ουκρανία. Πράγματι, απειλώντας τη Φινλανδία και τη Σουηδία για τη συμμετοχή τους στις πρόσφατες συνομιλίες του ΝΑΤΟ, το Κρεμλίνο έδειξε ότι η αποστολή του Πούτιν ξεπερνά πολύ την Ουκρανία.Ο Πούτιν, έχει επίσης εκδώσει μια όχι και τόσο καλυμμένη απειλή για χρήση πυρηνικών όπλων: Όποιος επέμβει στην Ουκρανία θα αντιμετωπίσει «συνέπειες που δεν έχετε συναντήσει ποτέ στην ιστορία σας». Έχει χάσει η αμοιβαία εξασφαλισμένη καταστροφή την αποτελεσματικότητά της ως πυρηνικό αποτρεπτικό; Δεν είναι τρέλα αυτό;Παραισθήσεις της ΑυτοκρατορίαςΈνα άλλο μέρος της ιστορίας σχετίζεται με αυταπάτες της αυτοκρατορίας. Ο Πούτιν, επανειλημμένα διακήρυξε το όραμά του για την ανασύσταση της σοβιετικής αν όχι της τσαρικής αυτοκρατορίας.«Πολλοί στη Δύση αρνήθηκαν να τον δεχτούν τον λόγο του, αλλά φαίνεται ότι ο Πούτιν συμφώνησε με αυτό το όραμα πιο κυριολεκτικά, καθώς ο Αδόλφος Χίτλερ οραματιζόταν μια Άρια Γερμανική παγκόσμια τάξη και η αυτοκρατορική Ιαπωνία, είδε μια αυτοκρατορία με την κύρια φυλή της να κυβερνά μια αυτοκρατορία Ασίας-Ειρηνικού», αναφέρει το thedefensepost.Οράματα σαν αυτά δίνουν μια αίσθηση του πεπρωμένου, του ιστορικού αναπόφευκτου και της τύχης που ευνοεί τους γενναίους.Οι επιτιθέμενοι μερικές φορές επιχειρούν «τακτικές σαλαμιού», καταλαμβάνοντας ένα μικρό κομμάτι εδάφους, αρκετά μεγάλο για να παρέχει κάποια αξία αλλά αρκετά μικρό ώστε να μπορεί να του ξεφύγει.Ο Πούτιν είχε ήδη χαράξει το κομμάτι της Κριμαίας, από το ουκρανικό «σαλάμι». Η υποστήριξή του προς τους αντάρτες στην ανατολική Ουκρανία άνοιξε τον δρόμο για να καταβροχθιστούν περισσότερα κομμάτια της Ουκρανίας, ίσως αναγνωρίζοντας ως ανεξάρτητους αυτούς τους θύλακες στην ανατολική Ουκρανία. Το μέλλον είναι αβέβαιο. Αλλά το παράδοξο είναι ότι η ηλιθιότητα του πολέμου της Ουκρανίας, έχει καταστήσει τη Ρωσία πολύ πιο αδύναμη απειλή για την Αμερική και τη Δύση.Το Κρεμλίνο έχει διατηρήσει την επιθετική του γραμμή μέχρι στιγμής. Αυτό όμως συνοδεύεται από δύο κινδύνους. Το πρώτο είναι ότι ένα ατύχημα ή μια παρεξήγηση, θα πυροδοτήσει μια άμεση στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Δύση. Η Ρωσία δεν μπορεί να το αντέξει αν δεν υποστηριχθεί πλήρως από την Κίνα, η οποία επί του παρόντος δεν έχει τίποτα να κερδίσει από ένα τέτοιο σενάριο. Ο δεύτερος κίνδυνος, είναι ότι η Δύση θα προσπαθήσει να δοκιμάσει το Κρεμλίνο με περιορισμένη αλλά δυναμική δική της στρατιωτική αντίσταση. Το να γίνει αυτό στην Ουκρανία, μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνο, αν και θα μπορούσε να προκληθεί από μια σφαγή σε μια μεγάλη πόλη, αλλά το να μπλοκάρει ρωσικά πολεμικά πλοία από τα στενά του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων υποδεικνύει μια πιθανή διαδρομή. Ο Πούτιν πιθανότατα απέρριψε αυτό το ενδεχόμενο, επειδή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Δύση είναι πολύ άτσαλη. Κι αν αποδειχτεί ότι έκανε λάθος; Τι θα γινόταν αν η Δύση έδινε στο Κρεμλίνο έναν καλό λόγο, να πιστεύει ότι τελικά δεν ήταν τόσο αδύναμη; Στο τέλος της ημέρας, πολλά θα εξαρτηθούν από το τίμημα που είναι διατεθειμένη να πληρώσει η Δύση για να συγκρατήσει τη Ρωσία.
