Δοσίλογοι που αναχώρησαν μαζί με τους κατακτητές για να γλυτώσουν, έφτιαξαν εξόριστη ελληνική κυβέρνηση στην Βιέννη περιμένοντας επανακατάληψη της Ελλάδας από το Γ’ Ράιχ. Επικεφαλής τους ο διαβόητος Έκτορας Τσιρονίκος.Όσο περνούν πίσω μας οι δεκαετίες, ξεχνιούνται πρόσωπα και γεγονότα που κάποτε μονοπώλησαν την επικαιρότητα και εξέπληξαν θετικά ή αρνητικά τη χώρα. Ποιος ας πούμε θυμάται σήμερα τον περιβόητο Έκτορα Τσουρονίκο; Ποιος θυμάται ότι, ενώ οι Γερμανοί κατακτητές είχαν αναχωρήσει από την Ελλάδα και ο λαός πανηγύριζε την απελευθέρωση του, αυτός είχε φτιάξει εξόριστη ελληνική φιλοναζιστική κυβέρνηση στην Βιέννη, η οποία ήταν έτοιμη να αναλάβει την εξουσία στη χώρα μόλις οι Γερμανοί ξαναεπέστρεφαν; Τρελό; Και όμως έγινε.Ο Τσιρονίκος ήταν Έλληνας επιχειρηματίας στη Ρωσία. Είχε δική του τράπεζα την οποία έχασε το 1917 από την επανάσταση των Μπολσεβίκων. Αυτό τον έκανε φοβερό αντικομμουνιστή. Έζησε μετά στην Κωνσταντινούπολη, στη Γαλλία, στο Βέλγιο, ενώ είχε ισχυρές διεθνείς επαφές με οικονομικούς μεγαλοπαράγοντες. Το 1940 ήρθε μόνιμα στην Ελλάδα και το 1943 ορκίστηκε υπουργός Γεωργίας στην κατοχική κυβέρνηση Λογοθετόπουλου. Στην τρίτη κατοχική κυβέρνηση Ράλλη έγινε οικονομικός υπερυπουργός με πέντε χαρτοφυλάκια. Πριν τον πόλεμο ήταν άνθρωπος των Άγγλων και πρόξενος τους στην Κωνσταντινούπολη, μετά την υπουργοποίηση του όμως προσχώρησε και ιδεολογικά στον εθνικοσοσιαλισμό. Όταν έγινε η απόβαση των συμμάχων στην Νορμανδία έκανε στο κατοχικό ραδιόφωνο την ακόλουθη δήλωση: «Οι Αγγλοαμερικανοί δεν ηννόησαν ακόμη τον τρομερόν κίνδυνο τον οποίον διατρέχει ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και αι ηθικαί αυτού αξίαι, και έγιναν τυφλά όργανα του Στάλιν και της εβραϊκής κλίκας η οποία τους περιστοιχίζει»…. Κι όταν τον Γενάρη του 1944 η συμμαχική αεροπορία βομβάρδισε τον Πειραιά, ο Τσιρονίκος κυκλοφόρησε ολόκληρη σειρά γραμματοσήμων με θέμα την «τρομοκρατική» όπως έγραφε επίθεση.Λίγο πριν αποχωρήσουν οι Γερμανοί από την Ελλάδα, ο Τσιρονίκος πήρε εντολή από τον πρωθυπουργό Ράλλη να ταξιδέψει στο Βελιγράδι για να συναντήσει τον Γερμανό διοικητή Βαλκανίων Νοϋμπάχερ. Έφυγε μαζί με την οικογένεια του, ξέροντας ότι καταφθάνουν οι σύμμαχοι. Όταν αργότερα μεταφέρθηκε ως κρατούμενος στην Ελλάδα, υποστήριξε ότι σε κείνες τις συνομιλίες με τον Νοϋμπάχερ που ήταν και παλιός γνωστός του, έσωσε την Αθήνα από την καταστροφή.Έχουν χυθεί τόνοι μελάνι γι αυτή την σωτηρία της Αθήνας. Η αλήθεια είναι ότι οι Γερμανοί την κήρυξαν ανοχύρωτη πόλη και δεν την κατέστρεψαν. Ο Τσιρονίκος υποστήριξε ότι έπεισε τον Νοϋμπάχερ να μην ανατινάξουν το φράγμα του Μαραθώνα που είχαν παγιδεύσει, ούτε την ηλεκτρική και τηλεφωνική εταιρεία, καθώς και όλα τα δημόσια κτίρια. Τα ίδια είπαν ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, ο πρωθυπουργός Ράλλης, η κυβέρνηση Παπανδρέου απ’ το Κάιρο, οι Εγγλέζοι, ο αρχηγός της αστυνομίας Μπάκος και άλλοι. Όλοι είχαν σώσει την Αθήνα. Ο Τσιρονίκος μάλιστα έφθασε στο σημείο να υποστηρίξει ότι πήγε στον Νοϋμπάχερ όχι ως απεσταλμένος του κατοχικού πρωθυπουργού, αλλά ως μεσολαβητής της βρετανικής Ιντέλιτζεντ Σέρβις προς τους Γερμανούς, ώστε να υπάρξει συμφωνία για να αποφευχθεί αιματοχυσία στην Ελλάδα.Αφού «έσωσε» την Αθήνα, ο Τσιρονίκος εγκαταστάθηκε στην Βιέννη και έφτιαξε μια φιλοναζιστική εξόριστη ελληνική κυβέρνηση, που περίμενε να αντεπιτεθούν οι Γερμανοί και να ξανακαταλάβουν την Ελλάδα. Την αποτελούσαν διάφοροι δοσίλογοι όπως ο Ιωάννης Πασσαδάκης και ο Κωνσταντίνος Γούλας, που ακολούθησαν τους Γερμανούς στην υποχώρηση τους ξέροντας τι τους περίμενε στην ελεύθερη Ελλάδα. Οι Γερμανοί τους παραχώρησαν ένα μέγαρο στη Βιέννη, είχαν διάφορους υπουργούς όπως προεδρίας, γεωργίας, προπαγάνδας και εκπροσωπούσαν λέει τα συμφέροντα της Ελλάδας στο Γ’ Ράιχ.Τον συνέλαβαν οι Αμερικανοί όταν κατελήφθη η Γερμανία όπου είχε καταφύγει και τον έστειλαν στην Ελλάδα. Το δικαστήριο δοσιλόγων τον είχε ήδη καταδικάσει ερήμην σε θάνατο και δήμευση περιουσίας. Το1946 προσγειώθηκε σιδηροδέσμιος στο αεροδρόμιο του Ελληνικού που τότε λεγόταν Χασάνι. Η πρώτη του φράση προς τους δημοσιογράφους ήταν ότι έκανε το καθήκον του έναντι της χώρας του. Υποστήριξε ότι έφυγε με τους Γερμανούς διότι φοβήθηκε ότι στην χώρα θα επικρατούσαν οι κομμουνιστές και τους ρώτησε αν τον περίμενε το απόσπασμα. Φυλακίστηκε, αλλά μετά από οκτώ μόλις χρόνια του δόθηκε χάρη και το 1952 βγήκε. Πέθανε το 1964, πάμφτωχος και ολομόναχος, στο γηροκομείο Αθηνών.
