Η ξαφνική κλιμάκωση των Τούρκων με τις συνεχείς παραβιάσεις του FIR Αθηνών έχει έντονο παρασκήνιο και συγκεκριμένη στόχευση τόσο για την ελληνική κυριαρχία στη θάλασσα, όσο και στον αέρα.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα παρά τις δημόσιες δηλώσεις των Τούρκων περί συζητήσεων με την Ελλάδα και περί καλών προθέσεων, το καθεστώς Ερντογάν προτάσσει δύο συγκεκριμένες παράλογες απαιτήσεις και πιέζει σφόδρα προς δύο συγκεκριμένες κατευθύνσεις: Η πρώτη είναι να μπουν οι γείτονες από το «παράθυρο» στην συνδιαχείριση των κοιτασμάτων στο Αιγαίο (50%-50% σε όλα λέει ο ίδιος ο Ερντογάν) με αφορμή την ανάγκη απεξάρτησης της Ε.Ε. από το Ρωσικό φυσικό αέριο και η δεύτερη απαίτηση είναι η αμφισβήτηση των 10 ναυτικών μιλίων στον αέρα, στο λεγόμενο FIR Αθηνών.
Οι παραλογισμοί της Τουρκίας δεν είναι άγνωστοι, είναι οι ίδιοι εδώ και πολλά χρόνια. Σε αυτό το timing κρίνουν ότι πρέπει να πιέσουν εις διπλούν για να καταφέρουν να εδραιώσουν το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας σε αέρα και θάλασσα. Το όλο ζήτημα δεν προσφέρεται για βαρύγδουπες αναλύσεις. Είναι λεπτό και επειδή ακριβώς είναι ζήτημα υψίστης εθνικής σημασίας απαιτούνται ψύχραιμοι και ειδικοί χειρισμοί.
Διαβάζοντας προσεκτικά τις ανακοινώσεις του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών περί παραβιάσεων της ελληνικής αεροπορίας στα τουρκικά παράλια, γίνεται σαφές ότι η Τουρκία αρνείται κατηγορηματικά τα 10 ναυτικά μίλια στον αέρα και επιμένει πως δεν θα καταθέτει σχέδια πτήσεως και ότι θα σέβεται μόνον τα 6 ν.μ. με το επιχείρημα ότι «τα στρατιωτικά αεροσκάφη δεν υπόκεινται στη Σύμβαση του Σικάγο, καθόσον η σύμβαση έχει εφαρμογή μόνο στα πολιτικά αεροσκάφη».
Ταυτόχρονα, το δεύτερο «χτύπημα» του Ερντογάν έχει σχέση με το φυσικό αέριο από το Ισραήλ και κυρίως με την όδευσή του προς την Ευρώπη. Στην περίπτωση που το ισραηλινό φυσικό αέριο περάσει από το τουρκικό έδαφος αναγκαστικώς θα φτάσει σε Ελλάδα – Αλεξανδρούπολη, για να περάσει στην Ευρώπη. Στην περίπτωση που συμφωνηθεί το αέριο να οδεύσει προς την Ευρώπη με υποθαλάσσιο αγωγό, θα φτάσει στην Κρήτη και από εκεί θα περάσει σε ευρωπαϊκό έδαφος. Στην περίπτωση που εγκριθεί η υποθαλάσσια όδευση του αγωγού ισραηλινού φυσικού αερίου από την ανατολική Μεσόγειο προς την Κρήτη, τα πράγματα περιπλέκουν αρκετά διότι η χώρα μας θα πρέπει να αναγνωρίσει το κατάπτυστο τουρκολιβυκό μνημόνιο, να αποδεχθεί ότι κάποια νησιά ανήκουν όχι στο Αιγαίο αλλά στην Μεσόγειο και ακόμα χειρότερα να αποδεχθεί ότι κάποια ελληνικά νησιά έχουν μηδέν επήρεια και ΑΟΖ. Ούτε λίγο, ούτε πολύ η χώρα μας θα πρέπει να αποδεχθεί αυτομάτως την παράνομη τουρκική «Γαλάζια Πατρίδα» στη Μεσόγειο.
Και στις δύο περιπτώσεις, είτε ο αγωγός φτάσει στην Αλεξανδρούπολη μέσω Τουρκίας, είτε φτάσει στην Κρήτη μέσω τουρκικής ΑΟΖ, η Ευρώπη θα είναι εξαρτώμενη ενεργειακά από την Τουρκία, που θα κρατά τα κλειδιά της στρόφιγγας των αγωγών προς την Ελλάδα και την Ευρώπη. Με βάση τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό για ποιο λόγο ο Ταγίπ Ερντογάν κλιμακώνει στα άκρα την επιθετικότητά του περί αποστρατιωτικοποίησης των νήσων και περί του FIR Αθηνών.
