Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποφασίσει να απευθυνθούν στα πιο προβληματικά ένστικτα του κοινού τους, επιλέγοντας τη (βέβαιη) εξαγρίωση από τη (μάλλον αδύνατη) διεύρυνση προς το κέντρο
Οι εμφυλιοπολεμικές δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, το εξαγριωμένο πλήθος και οι επερχόμενες εκλογές
Η παράσταση του Αλέκση στην Πάτρα ξεκίνησε με τον ύμνο του ΕΑΜ κι αυτό θα ήταν άλλη μια θλιβερή απόδειξη της προσκόλλησης του ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν – αν το ΕΑΜ δεν ήταν μια αντιστασιακή οργάνωση που έπαιξε κρίσιμο ρόλο στην πυροδότηση του εμφυλίου. Η ταύτισή του με τον ΣΥΡΙΖΑ (είτε το παραδέχονται οι σύντροφοι είτε όχι, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι) είναι μια ακόμα απόπειρα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να κανονικοποιήσει τη βία ως μέσο επίλυσης των πολιτικών διαφορών. Και δεν είναι η μόνη.
Οι απειλές του συντρόφου Πολάκη, το απλωμένο χέρι του συντρόφου Βαρεμένου, το «θα επαναφέρουμε τη δημοκρατία στη χώρα είτε με το καλό είτε με το άγριο» του συντρόφου Σπίρτζη είναι η απόδειξη ότι οι σύντροφοι, παίρνοντας ως δεδομένη την ήττα τους, έχουν αποφασίσει να απευθυνθούν στα πιο προβληματικά ένστικτα του κοινού τους επιλέγοντας την (βέβαιη) εξαγρίωση από τη (μάλλον αδύνατη) διεύρυνση προς το κέντρο. Και το χειρότερο είναι ότι την ώρα που το κάνουν θεωρούνται ακίνδυνοι επειδή (όπως ακούω και διαβάζω) «δεν υπάρχει πια το αγανακτισμένο κοινό στις πλατείες για να ανταποκριθεί, οπότε τα εμφυλιοπολεμικά καλέσματα πέφτουν στο κενό».
Νομίζω ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι και ότι τα συριζαϊκά «αντάρτικα», παρότι γραφικά, δεν είναι καθόλου ακίνδυνα. Το κοινό στις πλατείες μπορεί να μην υπάρχει, αλλά το δηλητήριο ποτίζει και όσους κάθονται στους καναπέδες. Χώρια που δεν χρειάζεται καν μεγάλο κοινό για να γίνει η ζημιά που επιδιώκουν ή για την οποία ανεύθυνα αδιαφορούν οι σύντροφοι.
Όταν από το πρωί μέχρι το βράδυ το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας (με το θεσμικό βάρος που έχει η ιδιότητα αυτή) ισχυρίζεται ότι ζούμε σε συνθήκες εκτροπής, μπορεί να το πιστέψουν λίγοι. Αλλά αυτοί οι λίγοι θα ζουν με τη βεβαιότητα ότι στην Ελλάδα η δημοκρατία έχει καταλυθεί κι έχει επιβληθεί η δικτατορία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Και επειδή στις δικτατορίες η αντιστασιακή βία είναι θεμιτή, ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι κάποιοι από αυτούς που θα πιστέψουν στο παραμύθι της εκτροπής (και άρα δεν θα πιστέψουν ούτε το αποτέλεσμα των εκλογών) δεν θα κάνουν αυτό που είναι θεμιτό στις δικτατορίες; Ή μήπως νομίζετε ότι αυτοί που μπορεί να βιαιοπραγήσουν –πιστεύοντας στο παραμύθι της εκτροπής– χρειάζεται να είναι πολλοί για να κάνουν κακό;
Ή μήπως πιστεύετε ότι η διαρκής (έμμεση ή άμεση) επίκληση της βίας δεν κάνει κανένα κακό;
