Το εκλογικό αποτέλεσμα και δη του ΣΥΡΙΖΑ σχολίασε η γερμανική έκδοση της Le Monde diplomatique, αναφέροντας χαρακτηριστικά πως «δύο ώρες μετά το κλείσιμο της κάλπης, ο Τσίπρας προσγειώθηκε από τον έβδομο ουρανό στη σκληρή πραγματικότητα και οι πολιτικοί του αντίπαλοι χλεύαζαν τη “χειρότερη αντιπολίτευση όλων των εποχών” και τη “μοναδική περίπτωση ενός πολιτικού ηγέτη που όχι μόνο παρανοεί από τις ίδιες τις προβλέψεις του, αλλά ζει ακόμη και σε μια διαφορετική πραγματικότητα».
Στη συνέχεια, επισημαίνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ πέρα από το γεγονός ότι προσπαθεί να «μειώσει τη διαφορά με τη ΝΔ», ταυτόχρονα καλείται στις εκλογές στις 25 Ιουνίου να ξεπεράσει και το εμπόδιο που λέγεται ΠΑΣΟΚ, κρατώντας αποστάσεις στα ποσοστά, «κάτι που φαντάζει εξίσου δύσκολο. […] Εδώ εντάσσεται και μία δυσάρεστη αλήθεια, την οποία ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποσιωπήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα: η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ βασίστηκε σε μια σταθερή βάση ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι αποτελούσαν τα 2/3 των οπαδών του. Σε περίπτωση επιτυχίας του ΠΑΣΟΚ, που έχει πλέον πάρει πίσω ένα μέρος αυτού του εκλογικού σώματος και φυσικά θέλει και το υπόλοιπο, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συρρικνωθεί και πάλι στο 5% που ήταν πριν από την έναρξη της κρίσης»
Οι μη ρεαλιστικές προτάσεις του Τσίπρα και η μαγική συνταγή του Μητσοτάκη
Η Le Monde diplomatique επισημαίνει ακόμη ότι «προεκλογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναφέρθηκε σχεδόν καθόλου στο “θετικό” πρόγραμμά του, δηλαδή στις οικονομικές και κοινωνικές προτάσεις του. Αντιθέτως, επικεντρώθηκε στο “αρνητικό”, δηλαδή τη λίστα των σκανδάλων στα οποία έχουν εμπλακεί ο Μητσοτάκης και η ΝΔ την τελευταία τετραετία». Έπειτα παρατηρεί πως «σχεδόν όλα τα στοιχεία αυτού του αρνητικού καταλόγου είναι πραγματικά σκάνδαλα, όμως δεν ενδιαφέρουν το εκλογικό σώμα. Εξάλλου, ο “ισολογισμός” των σκανδάλων έχει πλέον περιορισμένο αντίκτυπο, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβερνών κόμμα κατά το 2015-2019, θεωρείται από πολλούς ως μέρος του “συστήματος” που προκαλεί διαρκώς νέες καταστροφές».
Η Le Monde εκτιμά ότι «η μαγική συνταγή του Μητσοτάκη ήταν, τελικά, το “Σταθερότητα ή χάος”, όμως οι μη ρεαλιστικές προτάσεις του Τσίπρα ήταν αυτές που προσέδωσαν σε αυτό το σύνθημα τη σχεδόν απόλυτη πειστικότητά του». Στο τέλος, καταλήγει ως εξής: «Ο καθοριστικός παράγοντας ήταν μάλλον ψυχολογικός, δηλαδή παράλογος: η ανάγκη μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας να επιστρέψει σε κάποιου είδους “κανονικότητα” μετά το τέλος του “κύκλου της κρατικής χρεοκοπίας”».
