Η προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι σκληρή. Η νίκη ενός χρυσού μεταλλίου, οι χαρές και ο θαυμασμός για την επίτευξη του στόχου είναι μοναδική εμπειρία, η κορυφαία μάλλον στιγμή στην καριέρα ενός αθλητή ή αθλήτριας. Γι’ αυτό που δεν είναι συνήθως προετοιμασμένοι -δεν είναι μέρος της προπόνησης άλλωστε-, είναι όσα έπονται του τέλους των Αγώνων, όταν η διαδρομή από το μηδέν στην κορυφή αλλάζει πορεία, όταν οι πανηγυρισμοί κοπάζουν και τα φώτα σβήνουν.
Η επόμενη ημέρα είναι συχνά μια δύσκολη ψυχική δοκιμασία, από την οποία δεν βγαίνουν όλοι αλώβητοι. Έρευνες για τη μετάβαση από τη λάμψη των Ολυμπιακών Αγώνων στις ημέρες του προσωπικού ερέβους φέρνουν στο φως στοιχεία για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι αθλητές, από την κατάθλιψη, το άγχος και τις διατροφικές διαταραχές έως τον αυτοκτονικό ιδεασμό και εν τέλει την αυτοχειρία, όπως στην περίπτωση του Ολυμπιονίκη Jeret Peterson το 2011, έναν χρόνο μετά το αργυρό του μετάλλιο στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του στο Βανκούβερ.
Ο πoλυ-Ολυμπιονίκης κολυμβητής Michael Phelps έχει μιλήσει για τις δύσκολες στιγμές και τη μείζονα κατάθλιψη που βίωνε κάθε φορά μετά του Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν χρειάζεται όμως να είσαι ο κορυφαίος πολυβραβευμένος αθλητής. Η κατάθλιψη, έχει δηλώσει η δις Ολυμπιονίκης στην κωπηλασία Christine Roper, μπορεί να επέλθει ανεξάρτητα από την απόδοση του αθλητή.
