Οι εκπαιδευτικοί ασκούν λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Η διάπλαση της προσωπικότητας ενός ανθρώπου με αξίες που θα τον ακολουθούν σε όλη του τη ζωή δεν σου δίνει μόνο χαρά αλλά και μεγάλη ευθύνη. Αν δεν είσαι κάποιος εντελώς αναίσθητος, δεν μπορείς να μπεις σε μια τάξη και να μην έχεις την ανάγκη να σκεφτείς πώς όταν φύγεις, θα ήθελες να έχεις αφήσει ένα μέρος του εαυτού σου μέσα εκεί.
Πέρσι περίπου τέτοια εποχή με αφορμή ότι η κοινωνία φέρθηκε για ακόμα μια φορά με αδιαφορία για τους εκπαιδευτικούς είχα γράψει στα social media το εξής:
«Κάποτε ο δάσκαλος και ο καθηγητής ήταν άνθρωποι που όλοι σέβονταν. Γιατί η παιδεία δεν ήταν δεδομένη και ήταν υπερπολύτιμη για όποιον την είχε. Του άνοιγε πόρτες, ορίζοντες, ολόκληρους κόσμους.
Όταν είχαμε τελικά την τύχη να γίνει δεδομένη, για όλους, τότε δεν ήταν πια τόσο πολύτιμη. “Γιατί να είναι πολύτιμο κάτι που το έχουν όλοι;”, ίσως σκέφτηκαν μερικοί.
Δάσκαλοι και καθηγητές έπαψαν να είναι σημαντικοί. Λες και δεν έκαναν πια την ίδια δουλειά. Το “παιδεύω” έχασε την αρχική του έννοια και πήρε την τωρινή.
Χωράει ο νους σας πόσο σημαντική είναι η δουλειά, ή καλύτερα το λειτούργημα, του εκπαιδευτικού; Μπείτε σε μια τάξη με 30 παιδιά και αν καταφέρετε να τα κάνετε να θυμούνται έστω ένα πράγμα που θα τους κάνει καλύτερους, τότε ίσως μπορέσετε να καταλάβετε πόσο περήφανος αισθάνεται ένας άνθρωπος που τον σταματούν στον δρόμο με χαμόγελο και του λένε ‘ευχαριστώ’, 30 χρόνια μετά.
Ας τους δώσουμε τον σεβασμό που είχαν κάποτε και αξίζουν, για να γίνει η παιδεία πάλι καλύτερη».
Δεν το πίστευα μόνο τότε αυτό αλλά και τώρα. Και πάντα. Η σημασία του δασκάλου στη ζωή μας είναι αποφασιστική για αυτήν. Υπάρχουν κάποιοι δάσκαλοι που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί συμβαίνει αυτό;
Γιατί όπως και να έχει είναι από τους ανθρώπους που επηρεάζουν πολύ τη ζωή μας. Της δίνουν κατεύθυνση, της δίνουν βάσεις, της δίνουν αγάπη για κάτι που θα επιλέξουμε αργότερα ώστε να γίνει μια από τις κυριότερες ιδιότητες μας. Πώς μπορείς να ξεχάσεις έναν τέτοιον άνθρωπο και πως μπορείς να αμφιβάλλεις για το πόσο δύσκολη είναι η δουλειά που πρέπει να κάνει;
Ο σεβασμός ξέρω ότι κερδίζεται. Αλλά υπάρχει μια προϋπόθεση ώστε να έχει κάποιος την ευκαιρία να τον κερδίσει. Να του τη δώσεις. Αν από την πρώτη στιγμή, δεν έχεις καμία διάθεση να το κάνεις, τότε και να μπορεί να τον κερδίσει, δεν θα το καταφέρει ποτέ. Γι’ αυτό θα πρέπει πολλοί να αλλάξουν την οπτική που έχουμε για τους εκπαιδευτικούς.
Δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι, όπως εκείνοι που έχουμε στο μυαλό μας. Έχουν απέναντί τους παιδιά. Ανθρώπους που δημιουργούνται. Δεν είναι πολύ σημαντικό αυτό; Δεν είναι αυτοί που απλά κάθονται το καλοκαίρι. Έχετε κάνει μάθημα σε μια τάξη; Θα πρέπει όλες σου οι αισθήσεις να είναι σε εγρήγορση, θα πρέπει να αντιμετωπίσεις καταστάσεις καθημερινά, θα πρέπει να διατηρήσεις το ενδιαφέρον των μαθητών και ταυτόχρονα, να κάνεις τη δουλειά σου όντας απολύτως ελεγχόμενος, για το τι θα πεις, πως θα το πεις, τι έκφραση προσώπου θα πάρεις.
Κάθε μέρα. Για ώρες. Είναι εύκολο; Καθόλου. Η ευκαιρία για σεβασμό λοιπόν σε δασκάλους, καθηγητές και γενικά στους εκπαιδευτικούς θα πρέπει να δίνεται απλόχερα. Όχι γιατί είναι δύσκολη η δουλειά τους, αλλά γιατί προσπαθούν να σου μεταφέρουν όλα όσα είναι αυτά που λέμε “παιδεία”. Και απ’ όσο ξέρουμε όλοι, μπορεί η εκπαίδευση πλέον να είναι δεδομένη, αλλά η παιδεία δεν είναι. Ας αφήσουμε λοιπόν τον δάσκαλο να την κάνει πιθανή, να την προσφέρει και σε κάποιες περιπτώσεις να επιτύχει. Γιατί είναι από εκείνα τα λίγα που τα λέμε ανεκτίμητα…
