Ο Βλαδίμηρος Πούτιν κερδίζει, με θύμα την Ουκρανία και ηττημένη την Ευρώπη. Στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο μπορεί να επεξεργάζονται σκληρά μέτρα για τους Ρώσους ολιγάρχες, όπως η απαγόρευση εισόδου στο Μόντε Κάρλο, αλλά οι βιομηχανίες της Ευρώπης χρειάζονται πρώτες ύλες και οι ευρωπαίοι πολίτες σιτάρι για ψωμί. Προς το παρόν, λοιπόν, ο Πούτιν κερδίζει. Αν η Ευρώπη θα συνεχίσει να χάνει, εξαρτάται, πλέον, μόνο από την ίδια.
Ακόμη και αν Ρωσία και Ουκρανία υπογράψουν σήμερα μία συμφωνία ειρήνης, η επίθεση στην Ουκρανία θα είναι ένα και μόνο κεφάλαιο για τον ιστορικό του μέλλοντος που θα θελήσει να περιγράψει στο μέλλον αυτόν τον νέο μεγάλο πόλεμο. Οι συμμαχίες είναι ορατές. Από τη μία η Ρωσία και η Κίνα και από την άλλη ο δυτικός κόσμος. Έχει σημασία να δούμε με ποιους θα συνταχτούν άλλες δυνάμεις, όπως η Ινδία ή η Τουρκία. Ας μην βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα σε σχέση με τις συμμαχίες του παρελθόντος. Ο κόσμος μας έχει μεταβληθεί αρκετά και οι πρωταγωνιστές του παρελθόντος δεν έχουν υποχρεωτικά πρωταγωνιστικό ρόλο και στον παρόντα χρόνο.
Η Ευρώπη, για παράδειγμα, δεν είναι αυτό που ήταν στο παρελθόν. Τα κανόνια της δεν προκαλούν φόβο, όπως συνέβαινε στα χρόνια του πολέμου των μπαχαρικών. Οι ρόλοι τείνουν να αντιστραφούν! Τότε οι άλλοι είχαν τις πρώτες ύλες και η Ευρώπη ισχυρούς στρατούς και στόλους. Σήμερα οι άλλοι εξακολουθούν να έχουν τις πρώτες ύλες και η Ευρώπη μόνο το ευρώ. Δεν νομίζουμε ότι πρόκειται για κάποιο υπερόπλο. Ή τουλάχιστον όχι από μόνο του. Αυτό συνειδητοποίησαν οι Ευρωπαίοι σε αυτή την κρίση. Το αν η Ευρώπη θα θελήσει να ξεπεράσει αυτή την … όχι και τόσο μικρή λεπτομέρεια ή όχι είναι κάτι που θα το αποφασίσει στο τέλος η ίδια. Σε κάθε περίπτωση, όπως δεν μπορεί κάποιος να εμποδίσει έναν αποφασισμένο αυτόχειρα να φτάσει στον στόχο του, έτσι και στη δική μας περίπτωση δεν μπορεί κάποιος να απαγορεύσει στην Ευρώπη να συνεχίσει να διολισθαίνει προς τον αφανισμό…
Εκείνο που γίνεται, επίσης, σαφές είναι ότι οι μεγάλες μάχες του μέλλοντος θα δοθούν για τις πρώτες ύλες. Για τον ίδιο δηλαδή ακριβώς λόγο που δόθηκαν και οι προηγούμενες. Όταν οι ευρωπαϊκές αυτοκινητοβιομηχανίες, λοιπόν, θα θέλουν να βρουν Παλλάδιο για τους καταλύτες των αυτοκινήτων τους, θα είναι λίγο δύσκολο να αποφασίσουν να κάνουν μποϋκοτάζ στον τύραννο. Πολύ απλά, η Ευρώπη χρειάζεται πρώτες ύλες και η Ρωσία τις διαθέτει. Και για να γίνουμε πιο ακριβείς, πολλές από αυτές τις πρώτες ύλες τις διαθέτει σε μεγάλες ποσότητες μόνο η Ρωσία.
Άρα; Τι θα συμβεί; Θα σταματήσει ο πολιτισμός μας ή θα αναγκαστούν οι Ευρωπαίοι να βρουν μια νέα ισορροπία με τον Πούτιν; Θα γίνει το τελευταίο. Αυτό είναι αυτονόητο. Το θέμα είναι αν η Ευρώπη θα αναζητήσει στη συνέχεια άλλες πηγές για την προμήθεια πρώτων υλών ή νέες τεχνολογικές λύσεις. Μέχρι να συμβούν αυτά (οι νέες πηγές προμηθειών και οι νέες τεχνολογίες) και αν συμβούν, ο Πούτιν θα απολαμβάνει τις υψηλές τιμές για τη διάθεση των προϊόντων του. Και αν οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν το φυσικό αέριο της Ρωσίας για να ζεστάνουν τα κοκαλάκια τους, δεν πειράζει. Θα το αγοράσουν οι Κινέζοι, αν δεν έχουν ήδη «κλείσει» τη σχετική συμφωνία.
Αν βλέπαμε τους Ρώσους ολιγάρχες να ρίχνουν τον Πούτιν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Πούτιν έχασε. Αν βλέπαμε τους Ρώσους πολίτες να καταδικάζουν σύσσωμοι την επέμβαση του χασάπη στην Ουκρανία, θα μιλάγαμε για μία μεγάλη νίκη της Δημοκρατίας. Όταν δούμε την Ευρώπη να κινείται αποφασιστικά για την επίτευξη του στόχου της κοινής αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής των κρατών μελών της, τότε θα μπορούμε να μιλάμε για την ανατροπή των σημερινών δεδομένων. Τότε μπορεί και να ανησυχήσει πραγματικά ο Βλαδίμηρος…
Θανάσης Μαυρίδης
