Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία μάλλον πέραν όλων των άλλων δραματικών γεγονότων και των παρενεργειών τους, μας δίνουν μια ευκαιρία να ξανασυστηθούμε μεταξύ μας στο εσωτερικό της χώρας.
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 είχαμε αυτούς που πίστευαν ότι μας ψεκάζουν για να μας πείσουν ότι έχουμε δυσθεώρητο εξωτερικό χρέος. Οι έρευνες της εποχής υπολόγιζαν κοντά στο 30% όσους πίστευαν τη «θεωρία του ψεκασμού». Μετά ήρθε ο λογαριασμός και κάποιοι από αυτούς στήριξαν δυνάμεις ώστε ως Κυβέρνηση να διαχειριστούν αυτό που δεν υπήρχε και εν τέλει κατόρθωσαν να το αυξήσουν.
Τα τελευταία χρόνια με αφορμή την πανδημία είχαμε πάλι αυτούς που στην αρχή δήλωναν ότι δεν υπάρχει κορονοϊός, μετά ότι τους ενοχλούν οι μάσκες, για να αρνούνται στη συνέχεια να εμβολιαστούν, να γράφουν ό,τι πιο αντιεπιστημονικό και ανορθολογικό υπάρχει σε sites και να διαδηλώνουν για το «δημοκρατικό δικαίωμα στον θάνατο». Οι μετρήσεις στην αρχή της πανδημίας έδειχναν ότι οι αρνητές της ύπαρξης του φονικού ιού κυμαινόταν από 25% -30%, ενώ μέχρι και σήμερα περίπου 28% στο σύνολο του πληθυσμού δεν έχουν κάνει ούτε την πρώτη δόση.
Και στις δύο αυτές περιπτώσεις υπήρξαν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που έδωσαν μάχη υπέρ της λογικής, ενώ άλλες διακρίθηκαν για όσα είπαν ή έκαναν για να βρεθούν κοντά ή και να στηρίξουν όλους αυτούς. Κόμμα που ξεχώρισε σ΄ αυτό ήταν σταθερά ο ΣΥΡΙΖΑ. Συνεργάστηκε για παράδειγμα με το κατ΄ εξοχήν «κόμμα των ψεκασμένων» δείχνοντας πόσο ειδυλλιακά μπορούν να συγκυβερνούν ριζοσπαστική αριστερά και ακροδεξιά, ενώ ξεχώρισε στη συνεχή δημιουργία εμποδίων για να μην προχωρήσει ο εμβολιασμός (καταψήφιση κάθε είδους υποχρεωτικότητας, δηλώσεις γνωστών στελεχών του κ.ά) και στη στήριξη του πλέον απαράδεκτου τμήματος ανεμβολίαστων, των νοσοκομειακών.
Και τώρα έχουμε τη βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας του Πούτιν στην Ουκρανία, στην προσπάθεια ισοπέδωσης μιας χώρας, ποδοπατώντας κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου, απειλώντας και άλλες χώρες, για να ξαναδούμε το ίδιο περίπου ακροατήριο να κάνει την επανεμφάνισή του. Μετρήσεις δείχνουν ότι ο Βλ. Πούτιν έχει δημοφιλία της τάξης του 25%, ακριβώς τη στιγμή που δείχνει τον αναθεωρητισμό του, την επιθετικότητά του, αφού έχει ήδη δείξει τη βαθιά αντιδημοκρατικότητά του διώκοντας και εξοντώνοντας πολιτικούς αντιπάλους, ακριβώς τη στιγμή που βομβαρδίζει από παιδιατρικά νοσοκομεία μέχρι πυρηνικά εργοστάσια.
Οι πρώτοι που έσπευσαν να τον στηρίξουν διεθνώς, φανερώνουν και το τι είδους ηγέτες συνασπίζονται. Αναφερόμαστε στην Κούβα, τη Βενεζουέλα, τη Συρία, τη Β.Κορέα.κ.ά. Όλοι «ξεχωριστοί δημοκράτες» και κάποιοι από αυτούς «φίλοι» της εγχώριας αριστεράς. Ίσως σ΄ αυτό το ποσοστό βρίσκεται το μυστικό ενίσχυσης της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΥΣΗΣ» του Κ. Βελόπουλου στις τελευταίες μετρήσεις και η ανησυχητική δημοσκοπική άνοδος του «Κόμματος Κασιδιάρη». Ο ένας έχει δηλώσει θαυμαστής του «μεγάλου ηγέτη» και ο δεύτερος γνωστός νεοναζιστής έκανε δήλωση συμπαράστασης στην εισβολή Πούτιν με την επίκληση της ανάγκης να ξεκαθαρίσει η Ουκρανία από ναζιστές.
Μιλάμε εν τέλει για τα ίδια περίπου ακροατήρια που αναφέραμε από την αρχή τα οποία αποτελούν ένα διαχρονικό χώρο ανορθολογισμού, ανοικτού ή συγκαλυμμένου αντιδυτικισμού, αγοραίου αντισυστημισμού, λαϊκισμού και τώρα εμφανίζονται και πάλι, ίσως και πιο έντονα λόγω και μιας ακατανόητης λατρείας στο «ξανθό γένος» και μιας ακόμα πιο ακατανόητης ορθόδοξης συγγένειας, με τα Πατριαρχεία να σκοτώνονται.
Μιλάμε για δυνάμεις που φαίνεται να μην τα έχουν – με τη μία ή την άλλη μορφή – καλά με τη Δημοκρατία, τους θεσμούς, το Κράτος Δικαίου, τον Διαφωτισμό, τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό. Πρόκειται για δυνάμεις που στις έρευνες ρίχνουν ευθύνες και στη Δύση για την εισβολή της Ρωσίας ή που κρύβονται πίσω από το γενικό «όλοι έχουν τις ευθύνες τους», που μιλάνε με πολύ αυτοσυγκράτηση για το καθεστώς Πούτιν, που έχουν ερωτηματικά για την καθαρή θέση που έχει πάρει η Ελλάδα με το μέρος της Δύσης και που με εθνική υπερηφάνεια δηλώνει επιφύλαξη για την αμυντική εξοπλιστική βοήθεια της Ελλάδας.
Για δυνάμεις που «ο τσαμπουκάς και ο ετσιθελισμός Πούτιν» τους θυμίζει κάτι από Χίτλερ, αλλά και για δυνάμεις που τα ρωσικά τανκς τους συγκινούν μιας και για το καλό του λαού εισέβαλαν – ως σοβιετικά τότε τανκς – σε Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία για να υπερασπιστούν «τον υπαρκτό σοσιαλισμό κόντρα στην αντεπανάσταση». Σ΄ αυτόν τον χώρο συναντιούνται δυνάμεις της ακροδεξιάς που παίρνουν καθαρή και ωμή θέση αλλά και δυνάμεις που αυτοκαθορίζονται αριστερές που επικαλούνται άλλοθι για τη θέση τους περί «ουδετερότητας» ή περί της ανάγκης η Ελλάδα να φυλαχτεί ώστε να μεγαλουργήσει ως δύναμη ειρήνης, δείχνοντας ότι έχει υπάρξει όλα αυτά τα χρόνια μια βαθύτερη ιδεολογική και πολιτική ώσμωση ανάμεσα στους χώρους αυτούς.
Συναντιούνται δυνάμεις που μπορούν με ευκολία να «πυροβολήσουν» ανά πάσα στιγμή τη Δύση, ενώ για να καταγγείλουν την εισβολή και την κατάλυση της ανεξαρτησίας μιας χώρας απαιτούν να γίνει μια ιστορική αναδρομή για να φανούν οι ευθύνες ασφαλώς και πάλι της Δύσης. Δυνάμεις που καταγγέλλουν ανελευθερία και αυταρχισμό στην Ελλάδα, τη στιγμή που πάθαιναν αφωνία όταν ο Μαδούρο δολοφονούσε εκατοντάδες διαδηλωτές ενάντια στο καθεστώς του.
Αξίζει πάντως μία παρατήρηση: Ποιος θα φανταζόταν άραγε ότι μπορεί η Αριστερά στην Ελλάδα που μεγαλούργησε στη μάχη για την απελευθέρωση της Ελλάδας το διάστημα 1941-1945, να προτείνει τώρα επιτήδεια ουδετερότητα κατά ενός ουσιαστικά δικτάτορα που απειλεί την παγκόσμια έννομη τάξη και τη δημοκρατία; Ποιος θα περίμενε ότι η αριστερά θα πρότεινε ως μοντέλο τη στάση της Τουρκίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ακόμα και χώρες που διαχρονικά έχουν κρατήσει στάση ουδετερότητας τώρα παίρνουν θέση και ενεργοποιούνται για να μπει φρένο στην πορεία του διεθνούς ταραξία; Να, που όλα γίνονται.
Για να μην αδικήσουμε κανένα, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι μπορεί να συναντά κάποιος οριζόντια στα κόμματα τέτοιες απόψεις, ωστόσο είναι φανερό ότι υπάρχουν δύο κόμματα (ΝΔ και ΚΙΝΑΛ) που οι ψηφοφόροι τους έχουν με εντυπωσιακά παραπλήσια ποσοστά καθαρές απόψεις με μεγάλες πλειοψηφίες υπέρ της Δύσης (75% – 80%), υπέρ της καθαρής θέσης στο σύνολό της που έχει πάρει η κυβέρνηση και που στις τοποθετήσεις τους δεν βρίσκεις «ναι με αλλά» και αστερίσκους. Στα άλλα τέσσερα κοινοβουλευτικά κόμματα η εικόνα είναι αντίθετη είτε ευθέως είτε συγκαλυμμένα.
Η αλήθεια είναι, ότι στις έρευνες καταγράφονται ποσοτικοποιημένα οι τάσεις που εμφανίζονται μπροστά μας παρακολουθώντας τον δημόσιο διάλογο και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γράφονται στα social media. Ξαφνικά βλέπουμε την πλήρη εξαφάνιση των ανθρώπων των Γραμμάτων και των Τεχνών και γνωστών ευαίσθητων κατά τα άλλα καλλιτεχνών απέναντι στην τραγωδία μιας χώρας και τον κυνισμό του Πούτιν, ανθρώπων που σε άλλες περιπτώσεις ήταν λαλίστατοι και πρωτοπόροι στη διοργάνωση συναυλιών συμπαράστασης για κάθε τι. Αντιμετωπίζουμε την εξαφάνιση γνωστών ακτιβιστών της ειρήνης και διαφόρων ανθρωπιστών.
Βλέπουμε το παρανοϊκό να επιτίθεται ο Πούτιν σε χώρα και κάποιοι να διαδηλώνουν στην Αμερικάνικη Πρεσβεία. Οργανώνεται συλλαλητήριο φοιτητικών συλλόγων με κεντρικό σύνθημα το κόντρα στους δύο ιμπεριαλισμούς που θα καταλήξει σε συναυλία γνωστής αοιδού. Βλέπουμε απαράδεκτες παρεμβάσεις της Ρωσικής Πρεσβείας και της γνωστής πια Ζαχάροβα που αν τις έκαναν εκπρόσωποι των ΗΠΑ θα γινόταν εξέγερση και τώρα γνωστοί αγωνιστές παθαίνουν αφωνία ή ακόμα και να τις χρησιμοποιούν με πολιτική αναξιοπρέπεια για να βεβαιώσουν τη θέση τους «είδατε που σας λέγαμε ότι θα μπλέξουμε;»
Διαβάσαμε δήλωση πρώην Πρύτανη και μέλος τώρα του think tank κ. Α. Τσίπρα όπου χαρακτηρίζει συμπαθή την Ουκρανία αλλά σπεύδει να μας πληροφορήσει ότι «η Ουκρανία δεν είναι… αθώα περιστερά» και τον κ. Π.Σκουρλέτη να συστήνει ότι δεν υπάρχει λόγος να δείχνουμε υπερβάλλοντα ζήλο και π. Υπουργό Εξωτερικών σύντροφό του να εμφανίζει με συνδικαλιστική πιρουέτα ως δείγμα υποτέλειας της κυβέρνησης την καθαρή στάση της, αντί να θεωρείται αναξιοπρέπεια το άλλοθι της ουδετερότητας σε μια τέτοια κατάσταση ή όταν το κόμμα του ζητούσε δανεικά από τον Πούτιν όταν έκαναν τη γνωστή «περήφανη διαπραγμάτευση».
Υπάρχει λοιπόν αυτός ο χώρος και δίνει το παρόν συχνά και διαχρονικά με διαφορετικές μορφές. Είναι μειοψηφικός αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και επικίνδυνος και ότι υπό τις κατάλληλες συνθήκες δεν μπορούν να γεννούνται τέρατα. Όσον αφορά, δε, την τελευταία φάση που περνάμε, δεν είναι μόνο ο ανορθολογισμός, η ιδεοληψία, η ροπή κόντρα στη Δύση και τις αξίες της που τον τροφοδοτούν. Υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συμβάλουν και που δεν μπορούν να διερευνηθούν από μία έρευνα κοινής γνώμης ή από μια καθαρά πολιτική ανάλυση. Πρόκειται για Κέντρα επηρεασμού της κοινής γνώμης που δεν πρέπει να περνούν απαρατήρητα. Αλήθεια τι ακριβώς έχει συμβεί με τον κ. Τζον Χάνικ που κατ΄ εντολή του Ρώσου ολιγάρχη Malofeyev έκανε επαφές στην Ελλάδα για το περίφημο δίκτυο Μέσων Ενημέρωσης Hellas Net; Δεν είναι θέμα προς διερεύνηση αυτή, αλλά και άλλες δραστηριότητες;
Σε κάθε περίπτωση, καλό είναι οι δυνάμεις της Δημοκρατίας και της Προόδου, της ομαλότητας και της ευρωπαϊκής προοπτικής να μην εφησυχάζουν, αλλά να δίνουν συνέχεια τις μικρές και μεγάλες μάχες τους όταν χρειάζεται και τώρα είναι μια τέτοια στιγμή. Μαζί με την αθλιότητα στήριξης ενός ηγέτη σαν τον Πούτιν και όσων εκφράζει, χρειάζεται και η αποκάλυψη της υποκρισίας αυτών που τον έχουν στην καρδιά τους, αλλά αναγκάζονται λόγω του κυρίαρχου κλίματος να καταδικάζουν την επίθεση βάζοντας αστερίσκους που θολώνουν το μήνυμα. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που «του έχουν υποχρέωση» αλλά που να τους γνωρίζουμε εμείς οι κοινοί θνητοί. Η Δημοκρατία και η λογική βέβαια στο τέλος κερδίζουν, αλλά ας προσέχουμε κιόλας …
