Αν βρεθεί πρόθυμος επενδυτής να αναλάβει το στοίχημα της ΛΑΡΚΟ θα είναι θαύμα. Δεδομένων των επενδύσεων που χρειάζεται για να επανεκκινήσει η εταιρία, αν τελικά πουληθεί η ΛΑΡΚΟ το τίμημα θα είναι συμβολικό
Πάνω από ένα χρόνο η Κυβέρνηση προσπαθεί να πουλήσει σε ιδιώτες επενδυτές τη ΛΑΡΚΟ. Ο διαγωνισμός ξεκίνησε τον Ιανουάριο 2021 και οι δεσμευτικές προσφορές ήταν προγραμματισμένο να υποβληθούν την περασμένη Δευτέρα, αλλά δόθηκε παράταση ως τις 31 Μαρτίου. Οι λόγοι της παράτασης δεν έχουν γίνει γνωστοί, αλλά οι πληροφορίες θέλουν να συνδέονται με διευθετήσεις που σχετίζονται με τους περιβαλλοντικούς όρους λειτουργίας του εργοστασίου.
Και καλά κάνουν, γιατί ποιος ιδιώτης θα ήταν πρόθυμος να αναλάβει μια τέτοια βαριά βιομηχανική δραστηριότητα, η οποία σήμερα λειτουργεί εξαντλώντας τα όρια ανοχής των αρμόδιων υπηρεσιών επειδή ανήκει στο Δημόσιο; Άλλωστε, από το 2016 κινδυνεύει με άρση της άδειας λειτουργίας της για παραβίαση των περιβαλλοντικών όρων.
Η κάποτε κραταιά βιομηχανία που ίδρυσε το 1963 ο Μποδοσάκης, είναι βυθισμένη σε μεγάλα προβλήματα που δημιουργούν σοβαρά εμπόδια στην πώληση. Σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρα το άλλοτε “ασημικό” του Δημοσίου είχε το 2019 αρνητική καθαρή θέση 407 εκατ. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές της εταιρείας σε προμηθευτές, τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία φθάνουν τα 500 εκατ. ευρώ. Χρωστά στη ΔΕΗ 350 εκατ., έχει να δημοσιεύσει ισολογισμό από το 2014 και οι ζημίες της το 2019 έφθασαν τα 99 εκατ.
Επιπλέον, με πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου η χώρα μας θα καταβάλει για τη ΛΑΡΚΟ, κατ’ αποκοπή 5,5 εκατ. ευρώ και χρηματική ποινή 4 εκατομμυρίων ευρώ ανά εξάμηνο, επειδή το Ελληνικό Δημόσιο δεν ανακτά από την εταιρεία τα 160 εκατ. ευρώ που κρίθηκε ότι είχαν χορηγηθεί παρανόμως. Στο μεταξύ, σύμφωνα με τον κ. Σταϊκούρα, η ΛΑΡΚΟ εμφάνιζε το 2019 μηδενικά ταμειακά διαθέσιμα.
Παρά την κατακόρυφη άνοδο των τιμών του νικελίου διεθνώς, οι επενδυτές βλέπουν τη ΛΑΡΚΟ και κρατούν αποστάσεις. Κανείς δεν φαίνεται να δελεάζεται από τη συγκυρία και το διεθνές ράλι των εμπορευμάτων για να αναλάβει το ρίσκο της ΛΑΡΚΟ, ακόμη κι αν το νικέλιο καταγράφει υψηλή ζήτηση στη διεθνή αγορά επειδή χρησιμοποιείται στις μπαταρίες των ηλεκτρικών ΙΧ. Κι όχι άδικα, αφού η ΛΑΡΚΟ παράγει σιδηρονικέλιο κι επιπλέον ο εξοπλισμός της είναι πεπαλαιωμένος, με το βασικό τμήμα να είναι της δεκαετίας του 1970.
Με τις συνθήκες αυτές, αν βρεθεί πρόθυμος επενδυτής να αναλάβει το στοίχημα της ΛΑΡΚΟ, θα είναι θαύμα. Δεδομένων των επενδύσεων που χρειάζεται για να επανεκκινήσει η εταιρία, αν τελικά πουληθεί η ΛΑΡΚΟ το τίμημα θα είναι συμβολικό. Αν δεν βρεθεί τολμηρός επενδυτής, τότε η χρεοκοπημένη εταιρεία πρέπει να κλείσει για να σταματήσει να συσσωρεύει χρέη και να επιβαρύνει τον προϋπολογισμό. Προφανώς και το κοινωνικό κόστος είναι σημαντικό, αλλά είναι καλύτερα να εφαρμοστεί για τους εργαζόμενους ένα πρόγραμμα ανάλογο με αυτό της Ολυμπιακής, παρά να συνεχίσουμε να ρίχνουμε λεφτά σε μια μαύρη τρύπα.
