Όσα και να δώσει το κράτος ως έκτακτο βοήθημα για την ακρίβεια, οι πολίτες δε θα είναι ποτέ ευχαριστημένοι και μάλιστα, οι περισσότεροι θα αισθάνονται και αδικημένοι. Ειδικά όταν το κρατικό βοήθημα συνδέεται με εισοδηματικά κριτήρια, τότε όλοι θυμούνται τη φοροδιαφυγή και γκρινιάζουν δείχνοντας με το δάχτυλο αυτούς που ενώ δεν πληρώνουν φόρους, έχουν βρεθεί δικαιούχοι κάποιου έκτακτου επιδόματος. Το πώς έχουμε βρεθεί με προνομιούχους ή «ευγενή» ασφαλιστικά ταμεία που επιχορηγούνται από το κράτος ή δίνουν διπλές συντάξεις σε μη δικαιούχους κανείς δε θέλει να το συζητήσει, ακόμα και σήμερα δέκα χρόνια μετά την κατάρρευση και όποιος τολμήσει να διορθώσει αδικίες βαφτίζεται δικτάτορας Πινοσέτ.
Και πώς τα πράγματα να είναι διαφορετικά όταν τα κοντά 50 χρόνια της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας και ιδιαίτερα τα 40 χρυσά, της ευημερίας, το πολιτικό σύστημα απευθυνόταν συστηματικά στους Έλληνες λες και είναι αναξιοπαθούντες, μονίμως αδικημένοι, πεινασμένοι σχεδόν.
Το πώς τελείωσε αυτό το κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας το είδαμε το 2010 αλλά το πρόβλημα είναι ότι δε μάθαμε τίποτα.
Δηλαδή, για να είμαστε ακριβείς, όχι απλώς δε μάθαμε τίποτα αλλά με αυτά που ακούμε, όπως το απίθανο που «πέταξε» χθες ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης για την κερδοσκοπία του Κράτους μέσω της έμμεσης φορολογίας, μετά τα syrizonomics, φαίνεται ότι αποκτήσαμε και τα kinalonomics, κοντεύουμε να ξεχάσουμε και τα λίγα που ξέρουμε.
Το σχόλιο του κ. Ανδρουλάκη που το είπε σε συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ, το έγραψε και στο twitter και προς τιμήν του μετά, μόλις κατάλαβε τι είπε, το έσβησε, αποκαλύπτει ότι η αντιπολίτευση, ακόμα και το ΚΙΝΑΛ που είναι πιο σοβαρό από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι πρόθυμη να πει οτιδήποτε προκειμένου να γίνει ευχάριστη. Και στην οικονομία όποιος θέλει να γίνεται ευχάριστος πρέπει να λογίζεται για επικίνδυνος γιατί στοχεύει να διατηρεί τους πολίτες σε κατάσταση βαθιάς ύπνωσης.
Εμείς ανήκουμε στην ολιγομελή αίρεση, τους φιλελεύθερους, που πιστεύουν ότι στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με τον πληθωρισμό αλλά κυρίως με το κόστος της Ενέργειας αποτέλεσμα και μόνο προσωρινό, μπορεί να φέρουν μόνο οι Έξι Προτάσεις που είχε καταθέσει ο πρωθυπουργός στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής την προηγούμενη εβδομάδα και κυρίως οι δρακόντειες παρεμβάσεις στον τρόπο που λειτουργεί η αγορά ενέργειας, γιατί πράγματι τα κράτη είναι που πρέπει να ορίζουν τη λειτουργία της αγοράς και όχι οι αγορές τα κράτη.
Αντιλαμβανόμαστε βέβαια ότι η κυβέρνηση έπρεπε να λάβει τα μέτρα στήριξης, πιθανώς γνωρίζοντας ότι όλοι πάλι θα γκρινιάζουν. Τα λεφτόδεντρα ποτέ δε θα ικανοποιήσουν τους θιασώτες τους, είναι αλήθεια καρμικών διαστάσεων αυτή. Όμως διακρίναμε κάτι σημαντικό στο διάγγελμα του πρωθυπουργού, η ανάλυση του οποίου εξαντλήθηκε από τους γνωστούς σαχλαμάρες σε μια επιφανειακή σημειολογία: είναι η πρώτη φορά μετά από καιρό που ο πρωθυπουργός υπερασπίζεται τη δημοσιονομική ασφάλεια της χώρας και μιλάει ανοιχτά για τους δημοσιονομικούς κινδύνους και την ανάγκη να είμαστε σώφρονες στη διαχείριση των κονδυλίων.
Είχε ουσία το διάγγελμα του πρωθυπουργού. Και μόνο για να υπερασπιστεί τη δημοσιονομική ασφάλεια της χώρας θυμίζοντας ότι η οικονομία είναι ακόμα εύθραυστη έπρεπε αυτό το διάγγελμα να το κάνει.
