Κρώζουν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και τα συριζοτρόλ τους για τις δικαστικές αποφάσεις όταν δεν τους αρέσουν.
Σκούζουν όταν η Δικαιοσύνη αποφασίζει, εφαρμόζοντας έναν νόμο (σ.σ.: άρθρο 497 παράγραφος 8 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, τον οποίο μόνο το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε), την αναστολή εκτέλεσης της ποινής μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό για τον Λιγνάδη.
Και εμάς δεν μας αρέσει αυτή η απόφαση, αλλά δεν θα πούμε ποτέ ότι αποφυλακίστηκε «χάρη» στον νόμο του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν γίνεται όταν αθωώνεται η Δούρου να είναι καλή η απόφαση των δικαστών για τον ΣΥΡΙΖΑ και να είναι κακή όταν παραπέμπει στο Ειδικό Δικαστήριο Παππά και Παπαγγελόπουλο για κακουργήματα και πλημμελήματα.
Δικαιοσύνη α λα καρτ δεν υπάρχει στα σοβαρά και ευνομούμενα κράτη. Μόνο σε κάτι καθεστώτα τριτοκοσμικά συναντάς τέτοιες αντιλήψεις. Και μπορεί κάποιοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ να ονειρεύονται «δίκες της Μόσχας» και «εκκαθαρίσεις» των πολιτικών τους αντιπάλων (α λα Στάλιν), αλλά τους… διαφεύγει ότι στην Ελλάδα έχουμε Δημοκρατία. Ενίοτε έχουμε και άγιο, όπως είχαμε τον Ιούλιο του 2019.
