Θλιβερή κι αναστοχαστική η εκκίνηση του νέου έτους.
Σήμερα αποχαιρετήσαμε τον αγαπητό Θεόδωρο Παπαδόπουλο ο οποίος στα 83 γεμάτα αφηγηματικές και συγκλονιστικές περιπέτειες χρόνια της ζωής του, αποφάσισε να κάνει το τελευταίο και μεγάλο ταξίδι προς την αιωνιότητα. Σήμερα αποχαιρετήσαμε έναν ακόμη από εμάς. Έναν από τους τελευταίους των τελευταίων. Έναν από εκείνους στους οποίους οφείλουμε πολλά μιας και δίχως τη δική τους συνδρομή το χρέος μας απέναντι στην αλησμόνητη Πατρίδα θα ήταν ανάμνηση. Ίσως και απλή υποχρέωση. Μακρινή και αδιάφορη.
Ο Θόδωρος Παπαδόπουλος υπήρξε ιδρυτικό μέλος και μετέπειτα Αντιπροέδρος του Δ.Σ. του συλλόγου μας και ήταν σημαίνων στέλεχος και συνοδοιπόρος των αειμνήστων Χρήστου Τοκπασίδη και Βίκτωρα Δαμιανίδη, σε εποχές που σημάδεψαν την ιστορία των Κομνηνών της Εύβοιας θέτοντας στέρεα τις βάσεις γι’ αυτό το μέγιστο χρέος που με ύψιστη τιμή εκτελούμε κι εμείς σήμερα συνεχίζοντας την παράδοση. Την παράδοση και τη ρίζα μας που τόσο βάναυσα βάλλεται στις μέρες μας.
Γεννημένος στην Κοζάνη τα Χριστούγεννα του 1940 από πρόσφυγες γονείς 1ης γενιάς, ο Θόδωρος υπήρξε πρωταγωνιστής μιας όχι διόλου εύκολης και πραγματικά μυθιστορηματικής ζωής. Στα 17 έφυγε στη μακρινή Βραζιλία όπου εκπαιδεύτηκε και εργάστηκε ως μηχανουργός και το 1964 βρέθηκε στη Νότια Αφρική. Νυμφεύθηκε την Υπατία Παπαδοπούλου και απέκτησαν την Ελένη και το Δημήτρη. Η οικογενειακή εμπειρία στην Αφρική συνεχίστηκε ως το 1981 όπου και έμελλε να είναι η χρονιά της μόνιμης πλέον επιστροφής στην πατρίδα. Με τις περγαμηνές του επαγγέλματος, τη σπουδαία τεχνική κατάρτιση κι εμπειρία αλλά και τις «χρυσές σφραγίδες» – όπως έλεγε ο ίδιος τις συστατικές επιστολές από το εξωτερικό – ο Θόδωρος εργάστηκε στην ΕΑΒ ως το 2001 απ΄ όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Το Μάιο του 1987 ο ίδιος και η σύζυγος του Υπατία υπήρξαν πρωτεργάτες στην ίδρυση του Συλλόγου Ποντίων Νομού Εύβοιας «ΟΙ ΚΟΜΝΗΝΟΙ».
Τα τελευταία χρόνια η παρουσία του Θόδωρου στα δρώμενα των Κομνηνών δεν ήταν απλά εθιμοτυπική. Υπήρξε έμπνευση για όλους μας να βλέπουμε στα μάτια του τη χαρά αυτής της σκυταλοδρομιακής κι επί 36 συναπτά έτη λειτουργίας του συλλόγου μας που σαν σπίθα είχε εκείνη των ιδρυτική διακήρυξη. Ήταν η αγαλλίαση και η θέρμη στην ψυχή ενός ανθρώπου που ουδέποτε ξέχασε. Εκείνου που στα ταξίδια του έφερε πάντα τον Πόντο. Ενός ανθρώπου προσφυγικής καταγωγής, χρόνια μετανάστη, έτη μακριά αλλά και τόσο κοντά στην πατρίδα. Σε όλες τις εκδηλώσεις ήταν παρών. Και μας αφηγούνταν ιστορίες ζωής. Διδακτικές και αδιαμεσολάβητες από τη λαίλαπα της λήθης που κατακαίει την εποχή μας.
Το Δ.Σ. και τα μέλη του Συλλόγου μας εκφράζουν την αμέριστη συμπαράσταση στην οικογένεια και τους οικείους του αγαπημένου μας Θόδωρου Παπαδόπουλου. Εκτός από το στεφάνι που κατατέθηκε σήμερα κατά την εξόδιο ακολουθία στην γενέτειρά του Κοζάνη, θα λάβει χώρα και μια δωρεά φιλανθρωπικού χαρακτήρα το επόμενο διάστημα και θα ανακοινωθεί στο 40ήμερο μνημόσυνο του.
Ήσουν και θα είσαι παρών Θόδωρα. Σε αυτό το αντάμωμα σου απόψε με τους προγόνους, ρίξε μας πάλι ένα από αυτά τα χαμόγελα που θα μας λείψουν.
Ευγνώμονες για ό,τι μοιράστηκες μαζί μας και λυπημένοι για όσα ακόμα δεν προλάβαμε, σου εκφράζουμε το ύστατο χαίρε.
“Λαφρόν η νύχτα σ’ κι λαφρύν το χώμαν ντο σκεπάς το κορμόπος ρίζα μ’.
Καλόν Παράδεισο.”
Για το Σύλλογο Ποντίων Εύβοιας
“ΟΙ ΚΟΜΝΗΝΟΙ”
