Πώς τα καταφέρνουν τόσο πολλοί συμπολίτες μου να πηγαίνουν έτσι χοντρά κόντρα στη λογική; Ή πόσο εγώ το ’χω χαμένο και έχω τόσο διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων;ΠAΡΟΤΙ ΥΠΟΚΥΠΤΩ ενίοτε στο αμάρτημα να παρεμβαίνω στα κοινά ενδιαφέροντα (ως πολίτης και όχι ως πολιτικός ή κοινωνικός επιστήμονας), έχω απορρίψει επανειλημμένως την άποψη περί της δήθεν μεγαλύτερης βαρύτητας της γνώμης ορισμένης κατηγορίας πολιτών, όπως οι «διανοούμενοι» (με μάλλον αδιανόητο το νόημα του όρου), οι «καλλιτέχνες», οι «αθλητές» και άλλοι αριστογείτονες.
Σήμερα όμως, μπροστά σε ένα τόσο εκτεταμένο και επικίνδυνο φαινόμενο, το οποίο παρουσιάζεται με εμμονή στη χώρα μας, άρχισα να ανησυχώ πρώτον για τη νοημοσύνη μου, δεύτερον για το γεωπολιτικό μέλλον της χώρας ίσως.
Πρόκειται για τις αριστερές-δεξιές επιδόσεις αντικοινοβουλευτισμού, αντιεμβολιασμού και τώρα αντιουκρανισμού. Πώς τα καταφέρνουν τόσο πολλοί συμπολίτες μου να πηγαίνουν έτσι χοντρά κόντρα στη λογική; Ή πόσο εγώ το ’χω χαμένο και έχω τόσο διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων;
Όταν μάλιστα είδα και τα αποτελέσματα δημοσκοπήσεων που ανεβάζουν έως το 50% τους οπαδούς του «κρατήστε ουδέτερη στάση στο ουκρανικό», ένιωσα πιεστική την ανάγκη ενός (ιδεατού, έστω) διαλόγου με αυτούς τους συμπολίτες μου, με την ελπίδα ότι θα ακούσω ντόμπρες απαντήσεις στα ερωτήματα και όχι ερωτήσεις περί άλλων θεμάτων ή περί των λανθασμένων πολιτικών μου πεποιθήσεων.
Μήπως έγινε εισβολή ευρωπαϊκού στρατού στην Ουκρανία, ώστε να είναι δυνατή η εξίσωση της αναφοράς στους «ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς Ε.Ε. και Ρωσίας», όπως ακούστηκε σε μια τελευταία διαδήλωση;
Μήπως έγινε εισβολή ευρωπαϊκού στρατού στην Ουκρανία, ώστε να είναι δυνατή η εξίσωση της αναφοράς στους «ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς Ε.Ε. και Ρωσίας», όπως ακούστηκε σε μια τελευταία διαδήλωση;
Είναι, άραγε, τόσο μικρής σημασίας γεγονότα φρικτά, όπως ο συστηματικός βομβαρδισμός όλων των πόλεων μιας μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας, ο πρωτόφαντος ξεριζωμός τριών εκατομμυρίων προσφύγων και τα δέκα εκατομμύρια που λιμοκτονούν στα καταφύγια, ώστε να μας συνιστάτε να μην τα μνημονεύουμε;
Ποια «πολιτική» θεώρηση σκληραίνει τόσο την καρδιά σας, ώστε να μη διαμαρτύρεστε;Λέω, πάλι ‒αλλά δεν νομίζω‒, μην τυχόν ξεχάσαμε ότι σήμερα η Ρωσία δεν είναι η δοξασμένη δημοκρατία των μπολσεβίκων αλλά μια χώρα αυταρχισμού και καπιταλισμού; Δεν φαντάζομαι τέτοια σύγχυση…
Είμαστε υπέρ της αυτοδιάθεσης των λαών; Ναι; Ή ναι και όχι; Εδώ ομολογώ ότι περιμένω να βροντοφωνάξετε ένα αδιαπραγμάτευτο «ναι». Οπότε θα έχετε δώσει απάντηση και στις πουτινικές αιτιάσεις «το ΝΑΤΟ προωθείται και με κυκλώνει». Διότι η αυτοδιάθεση νομιμοποιεί το δικαίωμα του πολύπαθου φινλανδικού λαού να φοβάται, μετά την «προ-επαλήθευση» του φόβου του εξαιτίας της εισβολής στην Ουκρανία. Μήπως, όμως, ειδικώς στη Φινλανδία δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης; Οπότε, βέβαια, ούτε και η Κούβα θα το έχει; Και τι απαντάμε στους Πολωνούς που λένε πως η Ρωσία προωθείται και πάει να «κυκλώσει» την Ευρώπη με τη Λευκορωσία;
Πάντως, δεν φαντάζομαι να έχετε καταπιεί και την πιο χοντρή προσβολή της νοημοσύνης μας, να βαφτίζονται «εθελοντές» τα τάγματα των μωαμεθανών που έρχονται να λύσουν τις διαφορές δυο αδελφών ορθοδόξων χριστιανικών λαών. Για χάρη ποιας αγνής ιδέας, άραγε, έρχονται αφιλοκερδώς, αλλά οργανωμένοι, να θυσιάσουν τη ζωή τους; Ομολογώ ότι πιο πολύ με ενοχλεί το ότι μας δουλεύουν κι από πάνω.
Δεν φοβόσαστε ότι η Ευρώπη θα μας πληρώσει με το ίδιο ουδέτερο νόμισμα όταν θα γίνει η τουρκική εισβολή; Μη μου πείτε ότι δεν το σκεφτήκατε.
Τέλος, διερωτώμαι μήπως, καταπώς γίνεται και στις εκλογές, ακολουθείτε τις, λόγω ειδικότητας υποθέτω, γνώμες πολλών καλλιτεχνών μας που διακηρύσσουν «ουδετερότητα», ενώ οι Ρώσοι καλλιτέχνες της Μπιενάλε της Βενετίας παραιτήθηκαν –όπως άλλωστε έκανε και η Όλγα Σμίρνοβα των Μπολσόι, πρωταγωνίστρια της παράστασης που θα δινόταν και στο δικό μας Μέγαρο)– και τόσοι άλλοι. Εσείς με ποιους καλλιτέχνες συντάσσεσθε;
Αυτά εν ολίγοις είναι μερικά απ’ τα ερωτήματα και τις ανησυχίες. Δεν έχουν βέβαια καμιά πρωτοτυπία, πλήθος συμπολιτών μου τα ίδια θα σας έλεγαν. Κι έχω και μια ελπίδα: εάν τυχόν τα διαβάσετε, ίσως να τις ξανασκεφθείτε τις απόψεις σας με την πρόσθετη σοβαρότητα που απαιτούν αυτές οι ιστορικές για την Ευρώπη περιστάσεις. Και διότι δεν χρειάζεται να σας υπενθυμίσω ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο μεγάλος ηγέτης μάς «θύμισε» ότι διαθέτει και πυρηνικά όπλα. Αυτό τουλάχιστον το ακούσατε;
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.Ο Θεοδόσης Π. Τάσιος, ακαδημαϊκός, ομότιμος καθηγητής, πολιτικός μηχανικός του ΕΜΠ
