Ο κάθε άνθρωπος γνωρίζει, ότι αυτός από τον οποίο κινδυνεύει περισσότερο, είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να μας βλάψει περισσότερο από ό,τι εμείς τον εαυτό μας. Αυτή η βιωματική γνώση αυτόματα καταδεικνύει ότι μέσα μας πέρα από τις δυνάμεις του καλού, υπάρχουν και οι δυνάμεις του κακού.
Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο να αποδεχτείς ότι εκτός από καλός, μπορείς να είσαι σίγουρα και κακός. Κάποιες φορές μάλιστα μπορείς να είσαι και υπερβολικά κακός. Όλοι το έχουμε βιώσει σε στιγμές έκρηξης, θυμού και οργής.
Όπως μας δίδαξε ο Φρόιντ, με τον αμυντικό μηχανισμό της «προβολής» μπορούμε εύκολα να απαλλαγούμε από το κακό που υπάρχει μέσα μας, προβάλλοντάς το σε κάποιον άλλο. Είναι ένας εύκολος τρόπος, ο οποίος όμως έχει και αυτός τις επιπτώσεις του.
Η προβολή είναι ένας αμυντικός μηχανισμός, που χρησιμοποιείται κυρίως από άτομα με σχετικά ανώριμο ψυχισμό. Από άτομα δηλαδή που δυσκολεύονται να αποδεχτούν ότι μέσα τους συνυπάρχει και το καλό και το κακό. Βιώνουν πολύ απειλητικά την ύπαρξη του κακού μέσα τους και με την πρώτη ευκαιρία χρησιμοποιώντας τον μηχανισμό της προβολής πετούν το κακό έξω από τον εαυτό τους, προβάλλοντάς το σε κάποιον άλλον.
Πάνω σε αυτή τη θεωρητική βάση στήνονται κατά καιρούς τα λεγόμενα «λαϊκά δικαστήρια».
Τι είναι όμως και σε τι εξυπηρετούν αυτά;
Κάθε λαϊκό δικαστήριο είναι μία ομαδική τελετή εξαγνισμού και παράλληλα μία δήλωση αθωότητας. Ο συμμετέχων σε αυτήν την εκδήλωση, δηλώνει απερίφραστα με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, ότι το κακό βρίσκεται στους άλλους και όχι στον εαυτό του. Είναι έτοιμος να αναλάβει άμεσα ρόλο τιμωρού απέναντι στον ένοχο, επιβεβαιώνοντας το πόσο αθώος είναι ο ίδιος.
Το λαϊκό δικαστήριο δηλαδή εξυπηρετεί τον ανώριμο ψυχισμό με δύο τρόπους:
Δίνει τη δυνατότητα στον συμμετέχοντα να διαδηλώσει για το πόσο καθαρός και άσηπτος είναι μέσα του από το κακό
Μέσα από αυτήν τη διά-δήλωση να εκ φορτίσει λάθρα την άγρια επιθετικότητά του, η οποία τόσο τον βαραίνει και για την οποία ντρέπεται τόσο, ενώ παράλληλα διαδηλώνει ότι δεν την έχει.
Με άλλα λόγια όταν συμμετέχω σε λαϊκό δικαστήριο δηλώνω με στεντόρεια φωνή ότι ποτέ δε σκέφτηκα ότι θέλω να σκοτώσω κάποιον, όπως έκανε ο δολοφόνος για τον οποίο στήνεται το λαϊκό δικαστήριο, ενώ παράλληλα είμαι έτοιμος να λιντσάρω τον δράστη.
Όταν συμμετέχω ως αγανακτισμένος της πλατείας Συντάγματος στο λαϊκό δικαστήριο για το έγκλημα που διεπράχθη στη χώρα από τους πολιτικούς, δηλώνω αθώος και είμαι έτοιμος να αναλάβω ρόλο τιμωρού, ενώ παράλληλα είμαι αυτός που τους έχω ψηφίσει.
Είναι σαν να φωνάζω «το κακό βρίσκεται έξω από εμένα, στον άλλο. Εγώ είμαι ένας απόλυτα καλός και ηθικός άνθρωπος».
Θέλει πολλή δουλειά με τον εαυτό μας για να φτάσουμε στο σημείο να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει και το καλό και το κακό μέσα μας, αλλά έχουμε τη δύναμη να επιλέγουμε να συμπεριφερόμαστε με βάση το καλό.
Σημασία έχει να μην τα παρατάμε και να το παλεύουμε σε κάθε φάση της ζωής μας.
Διαφορετικά καταδικάζουμε τον εαυτό μας να βγάζει σέλφι έξω από το σπίτι του δολοφόνου.
