Κάποιοι το έκαναν μπίζνα. Οι άλλοι; Οι πολλοί; Τους πότισε η ιδεοληψία μέχρι το μεδούλι; Δεν θέλουν να πάρουν αποστάσεις από την κομματική γραμμή; Νομίζουν, οι αφελείς, ότι αν καταδικάσουν την εισβολή στηρίζουν τον Μητσοτάκη; Και πώς, αλήθεια, αισθάνονται όταν γίνονται βέλη στο τόξο της κάθε Ζαχάροβα; Και το κάνουν επειδή μπορούν. Επειδή δεν ζουν στη Ρωσία του Πούτιν. Δεν λένε να τελειώσουν αυτοί οι ουκρανοί ναζί. Και όσο και αν τους χτυπάει ο Κόκκινος Στρατός, όσο και αν οι επίγονοι του Στάλινγκραντ και του Βερολίνου σφυροκοπούν με πυρ και καρδιά, η μήτρα του τέρατος γεννά και άλλους για το Τάγμα του Αζόφ. Σε λίγο ο Κόκκινος Στρατός θα εξοντώνει και ζόμπι. Με αγιασμό και οβίδες. Και τον σταυρό ή το σφυροδρέπανο στο χέρι – εξαρτάται τι θέλει να βλέπει κανείς. Και ανέβηκαν, λέει, οι χορωδοί στη σκηνή της Λυρικής και είπαν ότι διαφωνούν, δεν θέλουν να αφιερωθεί η συναυλία στην Ουκρανία. Είναι καλλιτέχνες αυτοί; Χορωδοί ή παπαγάλοι; Και είναι και οι άλλοι στα social media που δίνουν τη μάχη για τη μαμά Ρωσία. Που θα φέρει τη δημοκρατία στην Ουκρανία. Η Ρωσία θα φέρει δημοκρατία! Λέμε και ανέκδοτα στις πιο σκοτεινές ώρες. Και, εντάξει, κάποιοι έχουν μείνει μόνο με το φύλλο συκής. Μένει να βγουν και τα τιμολόγια στον αέρα για να αφαιρεθεί και αυτό.Αλλά είναι και οι άλλοι. Και είναι πολλοί. Που έχουν φάει άρβυλα σε πορείες για την ειρήνη, αλλά τώρα δεν τους καίει και τόσο η φλόγα του πολέμου. Που καίγονταν για τις μωρομάνες και τα νεκρά παιδιά στο Αιγαίο, αλλά δεν σπαράζουν για τις γυναίκες με τα μωρά από την Ουκρανία. Που έβαζαν στο εδώλιο τους αμερικανούς προέδρους, αλλά ούτε το όνομα του Πούτιν τολμούν να αρθρώσουν. Που έβαζαν την κιθάρα ή τη φωνή τους μπροστά-μπροστά στην αντιπολεμική διαμαρτυρία, αλλά τώρα έχουν λουφάξει, μην τυχόν και τους κάνουν μούτρα οι φίλοι και οι σταθεροί πελάτες. Που ζητούν ψύχραιμη ματιά και ουδετερότητα, όταν έχουν βραχνιάσει από το «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι». Κάποτε τους ενδιέφερε η ειρήνη. Τώρα ανησυχούν και για το πού θα φτάσουν οι λογαριασμοί του ρεύματος. Και καλά, κάποιοι το έκαναν μπίζνα. Οσοι δεν το ξέραμε, το μάθαμε τώρα. Οι άλλοι; Οι πολλοί; Τους πότισε η ιδεοληψία μέχρι το μεδούλι; Δεν θέλουν να πάρουν αποστάσεις από την κομματική γραμμή; Και πώς, αλήθεια, αισθάνονται όταν γίνονται βέλη στο τόξο της κάθε Ζαχάροβα; Και ας μην τα μπερδεύουμε, παρακαλώ. Το θέμα δεν είναι αν στηρίζεις τον Μητσοτάκη, αλλά αν καταδικάζεις τη βαρβαρότητα του Πούτιν. Το δεύτερο δεν προϋποθέτει το πρώτο. Αλλά αυτοί οι αφελείς, οι τελματωμένοι στη μικρόνοια, φωνάζουν όλο και περισσότερο, με μεγαλύτερη ένταση. Και θα πανηγυρίσουν αν ο Πούτιν ισοπεδώσει την Ουκρανία. Και θα το ευχαριστηθούν αν εκδικηθεί την Ελλάδα. Ξέρετε γιατί; Επειδή μπορούν. Επειδή δεν ζουν στη Ρωσία του Πούτιν.
