Δυο ριζικά διαφορετικοί κόσμοι. Δεν είναι μόνο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξόδεψε τις δύο εμβληματικές του ελπίδες, το αντιμνημόνιο και την κάθαρση. Είναι που αλλοίωσε και τον ίδιο του τον χαρακτήρα, βιώνοντας επί τέσσερα χρόνια την εξουσία σ’ ένα περιβάλλον ξένο και ανοίκειο. Είναι ένα κόμμα με βαθιές αριστερές καταβολές και όπως ήταν φυσικό δυσκολευόταν να προσανατολιστεί, ασκώντας εξουσία, σε συνθήκες δημοκρατίας και ελεύθερης οικονομίας. Έκανε σοβαρές προσπάθειες προσαρμογής. Πιο πολύ όμως προσπαθούσε να προσαρμόσει τον ξένο κόσμο που συνάντησε στη δική του κοσμοθεωρία, παρά να προσαρμοστεί ο ίδιος. Την ίδια τη δημοκρατία την αντιλαμβάνεται αλλιώς. Αποδέχεται την ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων, αλλά μόνο μέσα σ’ ένα περιφραγμένο και ασφαλή τρόπο σκέψης. Όσοι κινούνται έξω από την περίφραξη είναι ντε φάκτο αντίπαλοι και πρέπει να εξουδετερωθούν. Η Αριστερά επίσης δεν κατανοεί το νόημα του διαχωρισμού των εξουσιών και την ύπαρξη ανεξάρτητων αρχών. Όταν είσαι βέβαιος ότι εκπροσωπείς το δίκαιο και την αλήθεια, τότε ο μόνος διαχωρισμός που χρειάζεσαι είναι «εμείς ή οι άλλοι». Αλλά και η ελεύθερη οικονομία αποδείχθηκε για τον ΣΥΡΙΖΑ ένας άλυτος γρίφος. Κατανοεί τη συνεισφορά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην ανάπτυξη, αλλά, λόγω μιας θολής αντίληψης περί ανισοτήτων, δεν θεωρεί δίκαιο η ιδιωτική πρωτοβουλία να νέμεται τα νόμιμα κέρδη της επιχειρηματικότητας. Γι’ αυτό εφηύρε τον νεολογισμό «δίκαιη ανάπτυξη». Που σημαίνει ότι τα κέρδη του ιδιωτικού τομέα, μέσω της υπερφορολόγησης, οφείλουν να κατευθύνονται στο αγαθό κράτος, που είναι αγαθό και ελεήμον, μόνο όταν βρίσκεται στα χέρια της εκ προοιμίου δίκαιης και ηθικής Αριστεράς. Μπερδεμένος και χαμένος σε ανακολουθίες και αντιφάσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι ανήκει σε έναν άλλον κόσμο. Απολύτως ξένο με τον κόσμο που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε δημοκρατία και ελεύθερη οικονομία. Δεν αντιλαμβάνεται το νόημα μιας δημοκρατίας που παρακολουθεί τις εξελίξεις, αλλάζει και βελτιώνεται. Ούτε το νόημα μιας ελεύθερης οικονομίας, που επίσης παρακολουθεί τις εξελίξεις, αλλάζει και βελτιώνεται. Μιας ελεύθερης οικονομίας που εδώ και δεκαετίες χρησιμοποιεί το κράτος σαν ρυθμιστή, αλλά όχι σαν πατερούλη. Μιας ελεύθερης οικονομίας, που, επειδή παράγει πλούτο, εδώ και δεκαετίες έχει ανακαλύψει και αναπτύξει το κοινωνικό κράτος.O Γιάννης Καραχισαρίδης γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1955. Απόφοιτος του Κολεγίου Αθηνών (τάξη ΄74). Πτυχιούχος του Οικονομικού Τμήματος της Νομικής Σχολής Αθηνών. Σπούδασε θέατρο στις σχολές του Πέλου Κατσέλη και του Λεωνίδα Τριβιζά. Μέχρι σήμερα σκηνοθέτησε περίπου 70 θεατρικές παραστάσεις και 6 όπερες, στις κρατικές σκηνές, στα περισσότερα ΔΗΠΕΘΕ και στο ελεύθερο θέατρο. Ειδικεύτηκε στο πολιτιστικό μάνατζμεντ. Γενικός Διευθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ (2001-2006), Καλλιτεχνικός Διευθυντής των ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας (1993-2002) και Κοζάνης (2007-2014), Εκτελεστικός Διευθυντής των Παγκόσμιων Αγώνων Special Olympics (2010). Συμμετέχει στο δημόσιο διάλογο από το 2014, διατηρώντας τη στήλη «Επίκαιρα-Ανεπίκαιρα» στο διαδικτυακό περιοδικό www.iporta.gr.
