Σαν σήμερα 5 Ιουλίου: Το 1946 ο Γάλλος σχεδιαστής Λουί Ρεάρ λανσάρει το πρώτο μπικίνι – Μοντέλο του η χορεύτρια Μισελίν Μπερναντίνι.
Ο Γάλλος σχεδιαστής Λουί Ρεάρ αποκαλύπτει σαν σήμερα, στις 5 Ιουλίου 1946, ένα τολμηρό για την εποχή μαγιό αποτελούμενο από δύο κομμάτια στο Piscine Molitor, μια δημοφιλή πισίνα της Πόλης του Φωτός.
Η παριζιάνα χορεύτρια Μισελίν Μπερναντίνι πόζαρε ως το μοντέλο της νέας μόδας, την οποία ο Ρεάρ ονόμασε «μπικίνι», εμπνευσμένος από μια ατομική δοκιμή που πραγματοποιήθηκε έξω από την ατόλη Μπικίνι στον Ειρηνικό Ωκεανό νωρίτερα εκείνη την εβδομάδα.
Οι Ευρωπαίες άρχισαν για πρώτη φορά να φορούν μαγιό δύο τεμαχίων που αποτελούνταν από ένα καπίστρι και σορτς στη δεκαετία του 1930, αλλά στις πρώιμες εκείνες εκδοχές του, μόνο ένα κομμάτι της μέσης ήταν ορατό, ενώ ο αφαλός έμενε καλυμμένος διακριτικά.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το σεμνό μπανιερό έκανε την εμφάνισή του κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι ελλείψεις σε υφάσματα κατά τη διάρκεια του πολέμου επέβαλαν την αφαίρεση του πάνελ της φούστας και άλλων περιττών υλικών.
Στο μεταξύ, στην Ευρώπη, οι οχυρωμένες ακτές και οι εισβολές των Συμμάχων περιόρισαν τις δραστηριότητες στην παραλία και η ανάπτυξη των μαγιό, όπως και οτιδήποτε άλλου μη στρατιωτικής πρακτικής χρήσης, τέθηκε σε αναστολή.
Το μπικίνι στην μεταπολεμική κοσμογονία
Το 1946, οι Δυτικοευρωπαίοι χαιρέτησαν με χαρά το πρώτο καλοκαίρι χωρίς πόλεμο εδώ και χρόνια, και Γάλλοι σχεδιαστές έφτιαξαν μόδες που ταιριάζουν με την απελευθερωμένη διάθεση των ανθρώπων.
Δύο Γάλλοι σχεδιαστές, ο Ζακ Χάιμ και ο Λουί Ρεάρ ανέπτυξαν ανταγωνιστικά πρωτότυπα του μπικίνι. Ο Χάιμ ονόμασέ το δικό του «άτομο» και το διαφήμισε ως «το μικρότερο μαγιό στον κόσμο».
Το μαγιό του Ρεάρ, το οποίο ήταν βασικά ένα σουτιέν και δύο ανεστραμμένα τρίγωνα υφάσματος που συνδέονταν με κορδόνι, ήταν στην πραγματικότητα σημαντικά μικρότερο. Φτιαγμένο από λιγοστό ύφασμα, ο Ρεάρ προώθησε τη δημιουργία του ως «μικρότερο από το μικρότερο μαγιό του κόσμου».
Σχεδιάζοντας το ντεμπούτο του νέου του μαγιό, ο Ρεάρ δυσκολεύτηκε να βρει επαγγελματία μοντέλο που θα άξιζε να φορέσει το σκανδαλώδες ένδυμα Έτσι, στράφηκε στη Μισελίν Μπερναντίνι, μια εξωτική χορεύτρια στο Casino de Paris, η οποία δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να εμφανιστεί σχεδόν γυμνή δημόσια.
Ως υπαινιγμό στους πηχυαίους τίτλους που ήξερε ότι θα προκαλούσε το μαγιό του, τύπωσε γραμματοσειρές εφημερίδας στο μπικίνι που φόρεσε η Μπερναντίνι στις 5 Ιουλίου στο Piscine Molitor. Το μπικίνι ήταν μεγάλη επιτυχία, ειδικά μεταξύ των ανδρών, και η Μπερναρντίνι έλαβε περίπου 50.000 επιστολές θαυμαστών.
Σύντομα, τολμηρές νεαρές γυναίκες με μπικίνι προκαλούσαν αίσθηση στις ακτές της Μεσογείου. Η Ισπανία και η Ιταλία ψήφισαν μέτρα που απαγορεύουν το μπικίνι στις δημόσιες παραλίες, αλλά αργότερα συνθηκολόγησαν με την αλλαγή εποχής, όταν το μαγιό έγινε βασικός πυλώνας των ευρωπαϊκών παραλιών τη δεκαετία του 1950. Η επιχείρηση του Ρεάρ εκτοξεύτηκε στα ύψη και στις διαφημίσεις κράτησε ζωντανό το μυστήριο του μπικίνι δηλώνοντας ότι ένα κοστούμι δύο τεμαχίων δεν ήταν γνήσιο μπικίνι, «εκτός αν μπορούσε να τραβηχτεί μέσα από μια βέρα».
Η πουριτανική Αμερική αντιστάθηκε με επιτυχία στο μπικίνι μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν μια νέα έμφαση στη νεανική απελευθέρωση έφερε το μαγιό μαζικά στις παραλίες των ΗΠΑ. Η τάση εκφράστηκε από τον ποπ τραγουδιστή Μπράιαν Χάιλαντ, ο οποίος τραγούδησε το «Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka-Dot Bikini» το 1960, από τις εφηβικές ταινίες της Ανέτ Φουνιτσέλο και του Φράνκι Άβαλον, καθώς και από την κουλτούρα του σέρφ στην Καλιφόρνια, η οποία εξυμνήθηκε από μουσικά σχήματα σαν τους Beach Boys. Από τότε, η δημοτικότητα του μπικίνι συνέχισε να αυξάνεται.
